Eindelijk even tijd

Onze aankomst 3 november in Phuket was eigenlijk ook een beetje thuiskomen. Best een beetje vreemd dat wij zo makkelijk van het ene leven in het andere stappen. Want het zijn twee werelden apart. We voelen ons in beide thuis.Het nieuwe gedeelte van het vliegveld van Phuket was een maand geleden open gegaan. Zeer modern opgezet en goed functionerend. Onze 4 loodzware tassen kwamen snel op de band aangerold. We hadden er extra banden omheen gesnoerd, maar er waren een paar verdwenen ervan. We zagen tot onze schrik dat nu in het nieuwe gedeelte er 2 scans waren geplaatst, waar alle bagage die naar buiten ging werd gecontroleerd. Niks meer zo doorlopen....er stonden 3 man die zeer allert alles bekeken. In een tas hadden we onze assymetrical spinnaker gepropt. We moesten erop zitten om de rits dicht te krijgen thuis. De volgende 3 zaten vol met boot spullen, oefff. Er was enige opwinding bij de koffers van onze voorganger en ik zette bliksemsnel onze tassen op de draaiende band. Het ging even goed, iedereen was afgeleid. Maar bij de laatste tas waren ze weer bij de les en er werd streng gezegd: open. We hadden ieder 2 tassen op de kar en John zijn vrachtje moest open. Ik maakte dat ik weg kwam met de 3 tassen die erdoor waren gekomen. Maar ik werd buiten wel ongerust, het duurde een poos voor ik John weer terug zag. Het bleek dat hij voor 2000 baht invoer rechten had betaald, heel redelijk eigenlijk.In de taxi, snel naar Supulai Hotel, waar we als oude bekenden werden verwelkomd. We kwamen s'avonds aan, dus konden we meteen na de douche onze moede ledenmaten strekken. De volgende morgen zijn we eerst met de taxi naar onze motorman gereden, waar John de scooter ophaalde. En door naar de boot. We waren lichtelijk ongerust, hoe we haar terug zouden vinden. Het bleek dat alle 8 dekzeilen aan flarden waren geblazen door de wind. Ze waren er gelukkig afgehaald, samen met de 100 meter touw die we hadden gebruikt. Dat scheelde weer werk. Tot onze grote vreugde was alles binnen in perfecte staat. Geen mildew. Geen nare geuren. Heerlijk. Buiten was een ander verhaal. Het heeft ontzettend veel geregend dit jaar en dat was te zien. De boot was erg vuil en het duurde een paar dagen voor we de boel op orde hadden. We namen ons voor direct een goed dekzeil te laten naaien voor de volgende storage periode. Het duurde wel een week voor we een beetje aan de temperatuur waren gewend. De 4 nachten die we in Supulai Resort sliepen waren heerlijk en broodnodig.We kochten een extra grote ventilator erbij die dag en nacht draait In de boot.We hadden een lijst gemaakt van de zaken die we nog moesten doen en vanuit Holland al een aantal afspraken gemaakt. Dat bleek effectief, want de rigger, die onze furler moest repareren en twee nieuwe wantspanners moesten plaatsen stonden op tijd voor onze neus. Tot onze stomme verbazing kwamen ook de mannen van de Yanmar aangereden, met alle seals voor de saildrive. Lori, die met haar zeilboot onze 5 zonnepanelen, de windgenerator en onze 35 mast steps had opgehaald in Langkawi ( taxfree zone in Maleisië ) kwam samen met haar vriend in haar Pick up, John ophalen om die pakketten uit haar garage te halen. Ontzettend fijn zoiets.Ondertussen was echter, de dag ervoor de trap onder John weggegleden. Hij had geluk, kwam gedeeltelijk op zijn kont terecht. Maar de volgende dag kon hij niet op of neer. Het deed ons beseffen dat we iets voorzichtiger moeten zijn. De blessure heeft een week flink ongemak veroorzaakt. Tot overmaat van ramp at ik blijkbaar bij het laatste ontbijt in het hotel een ei wat niet kosher meer was. Dus toen Lori kwam waren we allebei in allesbehalve goede staat..We hadden haar en haar vriend uitgenodigd voor een goede maaltijd, maar hebben dit een week uitgesteld. Vandaar dat ook mijn blog in het gedrang kwam, want we probeerden toch gewoon door te gaan met ons werklijstje. De 5 superlichte zonnepanelen zijn ondertussen op het afdak geplaatst. Ze passen perfect. Ook de windgenerator hebben we op de gemaakte pole gezet.Ook die paste precies. De werklui hier verstaan hun vak! John heeft de boel keurig aangesloten. De mast steps waren weer een werkje apart. Onze eigen rigger bleek geen tijd te hebben, ondanks wat gesoebat. We gingen eerst maar weer eens eten in Boat Lagoon, bij ons oude tentje. Daar ontmoeten we toevallig David, de rigger van onze Sparrow. We vroegen of hij geen tijd had. Hij beloofde te kijken en ons te bellen. Het telefoontje kwam de week erop en hijzelf kwam de boel afmeten. En vandaag kwamen er twee chinezen die 5 uur lang in de kokende hitte in de mast zaten en de 31 steps, die nodig waren er keurig hebben opgezet . We krijgen een goed gevoel als we omhoog kijken, het ziet er gelikt uit. Ondertussen peddelen we met onze moto bike heen en weer naar Phuket, dit jaar minder beladen en met minder lange lijsten. Het is wel een plus dat we overal de weg weten, John dan voornamelijk, ik volg vanzelf. In sommige winkels, met name de hardware stores, herkennen ze John's witte haardos. En worden we hartelijk begroet. Er zijn nu alweer 2 weken verstreken sinds onze aankomst. We wonen op de boot, op de hardstand. Eten doen we in verschillende tentjes in de buurt, want koken is mij te heet. Maar het gaat prima zo. We hebben met Lori en haar vriend zelfs een dag gespijbeld en met haar boot, een Jeanneau 36, een zeiltocht gemaakt in de baai. S'Avonds hebben we verrukkelijk gegeten in een restaurant pal aan het water, gelukkig gingen we met haar truck, want het was te ver voor onze bike. We blijven voorlopig nog even op de hardstand tot eind van de maand, onze twee saildrives worden op kosten van SunSail volledig gereviseerd en ze zijn er nog mee bezig. Er komen ook twee nieuwe propellers op, die zijn besteld....dus nemen we maar even de tijd.

Koffers pakken voor Thailand

Welkom iedereen die dit leest!

Wij maken ons weer op voor een nieuwe winterperiode in Thailand op Kanticha. Ze staat nog veilig op de wal in Ao Po Marina in Phuket, maar deze winter zijn we vast van plan wat verder te gaan als de kade hier

.We vliegen 1 november a.s. vanaf Schiphol met Ethiad Air, met wederom zo'n 100 kilo bagage, hopelijk wel de laatste trip met zoveel koffers. Dan hebben we zo'n beetje alles aan boord. Onze 5 zonnepanelen en de wind generator zijn ons vooruit gegaan via DHL naar Langkawi, waar ze door Lori (een van onze zeilvrienden) zijn opgepikt. De watermaker zit, uit elkaar gehaald, in onze 4 tassen. Deze zitten zo vol, dat we er uit voorzorg banden omheen hebben gesnoerd, zodat de ritsen niet open springen. En dan hebben we nog geen onderbroek ingepakt...gelukkig hebben we er daar zat van aan boord. We hebben onze boot keurig afgedekt achter gelaten, met veel moeite hebben we 8 dekzeilen met 200 meter touw vastgemaakt. Lori heeft tijdens het natte seizoen (onze zomer) 3 van deze kapot geblazen zeilen vervangen en de rest van ons reserve touw gebruikt om de flapperende boel te redden. Het is onvoldoende gebleken tegen de harde wind en regen. Als we weer terug zijn laten we een extra storage zeil naaien, door onze volprezen Chamansin. Ondertussen hebben onze Hollandse Ozzie vrienden, Jean en Linda zich bij de gekte gevoegd en ook een catamaran gekocht bij SunSail. Slecht voorbeeld doet volgen...Jean heeft in ieder geval tevoren gezien wat hij kocht! Gedeeld leed is tenslotte geen leed en het is leuk om ankerplekken te delen met elkaar. Eerst straks onze Moto-Bike ophalen. De eerste 4 nachten zitten we weer in Supulai Resort, zodat we wat op adem kunnen komen. Daarna verkassen we naar Kanticha. We hebben nu uit voorzorg alvast flink aan de bel getrokken daar in Phuket en iedereen per mail wakker geschud. Hallo, we komen eraan! Leg de spullen alvast maar klaar voor ons. Een ieder heeft prompt geantwoord, David, onze rigger (verstaging) Mark, de base manager, voor zijn lijstje To Do dingen. En Brent voor de mast steps en onze roer bladen. Deze 40 mast steps worden op de mast bevestigd, zodat John straks makkelijker naar boven kan.(Hoezoo "ik") Deze mast is bijna 20 meter hoog, een hele klim.

Als alles goed gaat hopen we straks via de zonnepanelen en de windgenerator voldoende stroom op te wekken om alles te kunnen gebruiken. De watermaker moet van zout water zoet water maken en zodoende ons gehele autonomie geven, zodat we uit de marina's kunnen blijven.Het is wel spannend, hoe vinden we de boot (van binnen) terug..Zo'n eerste keer terug komen op je boot, je hoopt maar dat ze waterdicht is gebleken! We verheugen ons in ieder geval erg op de terugkeer en vooral de warmte. Nog een goede week!

Warm, warm in Ao Po Marina

Het blijft prachtig weer in Ao Po, Phuket Isl. Er valt de laatste weken geen druppel regen en de zon brandt sterk tussen 12 en 4 uur. Het werk gaat gewoon door, de beide motor ruimtes zijn spic en span schoongemaakt. Alle losse kabeltjes vast gezet. Nieuwe motorsteunen geplaatst, wat een heidens werk was in die hitte. John hield een parasol boven de motor ruimte waar Colin van Sun Sail bezig was. Er waren 2 man voor nodig om de motor zover weg te schuiven dat steun voor steun eronder geschoven kon worden. Die motors zijn helemaal achterop in gebouwd, in aparte ruimtes. Het betekend wel dat als je daar bezig bent de zon door het openstaande luik ongehinderd naar binnen schijnt. Bij een mono staat ie binnen, wel wat makkelijker in dit geval

Het is mij iedere keer weer een raadsel hoe je ergens bij moet, maar John weet al precies hoe hij naar binnen kan glijden. Vanmiddag komen er weer 2 monteurs van C&C, de Yanmar mensen hier, om de kleppen te stellen, het laatste wat gedaan werd door SunSail. Het is ongelofelijk wat een verschil als je nu in de motor ruimte kijkt. We hebben eer van het werk! Nu nog de rigger, die de 16e moet verschijnen. Ik heb de nieuwe turnbuckles al optimistisch klaar gelegdOmdat we toch nog 2 weken hebben, kwam de canvasman ook nog maar even langs, hij maakt een listig afdekje van canvas voor onze instrumenten en de plotter. Nu staat dit open en bloot buiten, als we storen is het fijn als het bedekt is.

Onze afspraak voor de haul out is gemaakt voor de 25ste maart. We vliegen de 30ste, dus we hebben mooi nog een paar dagen voor vertrek om de 6 dekzeilen te plaatsen en alles goed in te pakken tegen de zon. We hebben een cottage gehuurd voor die tijd, we slapen niet meer op de boot als we op de wal staan. De hitte zal daar niet te verduren zijn.

We hebben onze trouwe moto-bike voor de laatste paar weken gehuurd, daar hebben we enorm veel plezier van gehad. Met Chamansin, onze canvasman, een interessant gesprek gehad over de politie hier. We zijn al 2x aangehouden in zo'n fuik, op de weg naar Phuket. Ze vragen je motor rijbewijs en paspoort. Je krijgt een boete als je die niet kan overleggen, 500 baht. Euro 12,50. Het is een soort aanvulling op de betalingen van deze ambtenaren, die zeer karig is. De boetes gaan in een pot en worden keurig verdeelt. Je begrijpt, men is zeer enthousiast bezig daar. Ach, het bedrag is te overzien, als je het vergelijkt met de idioot hoge bedragen in Nederland tenslotte. We genieten nog maar even van het zwemmen hier, de tijd gaat hard.

Hoera, de motors draaien

Iets waar we met spannng naar uitkeken, vandaag zijn onze twee Yanmar motoren tot leven gewekt. C&C , de grootste Yanmar dealer hier, stuurde 2 monteurs om de zaken na te kijken. Vooraf heeft Colin, de monteur van SunSail, een behoorlijk aantal componenten vervangen. Dat was nodig ook, het heeft 3 maanden geduurd tot we alle onderdelen bijelkaar hadden. Wij hebben ons voorgenomen straks vanuit Nederland een lijst met spares mee te nemen, we hebben begrepen dat zelfs voor slangen, het een crime is om de juiste te vinden. Deze refit van onze motoren wordt betaald door SunSail, in het redelijke, wij zijn behoorlijk van de gooi er maar uit brigade. Dus een nieuwe zoutwater pomp is er niet bij. Er was een vreemd geluid in te horen, volgens de monteur, wij hoorden niets. Maar bij het open maken zagen we dat het binnenste knap uitgesleten was.Die wordt re-conditioned, wat ons aanzet om dan maar zelf een nieuwe te kopen. We wilden er eerst twee hebben, maar toen we de prijs hoorden, 850 euro per stuk, besloten we om er eerst maar een te nemen.De ander is gelukkig nog goed in orde. Die opgeknapte houden we wel als een spare. Alle slangen zijn vernieuwd, ook de uitlaat. Er stond een flinke zak met spullen, die nu leeg is. En de motors zien er een stuk beter uit. Twee nieuwe motorpanelen en dito bedrading zijn ook geinstaleerd.De trouwe zielen sprongen meteen aan, rookten niet (volgens John) en pruttelden zoals het hoort. Ik ben wijselijk naar het zwembad gegaan, mannen genoeg aan boord. Ze komen nog een keer terug om de boel goed af te stellen, heb ik begrepen. Ondertussen is de stainless man weer langs geweest met zijn mensen. De paal voor de windgenerator is perfect geworden en staat keurig achterop. Goed gesteund en we hebben er rubbers tussen voor evt. demping. Alles staat nu klaar voor onze autonome energie voorziening, nu nog de apparaten. We nemen de Air Breeze, die goed werkt met lichte winden. Samen met de 5 zonnepanelen van 100 watt en de twee 70 watt die er al liggen kunnen we onbezorgd alles aanzetten. We hebben de twee airco compressors aan SunSail verkocht. Twee enorm zware dingen, die de helft van de storage space onder de bank in beslag nam. Wij hebben een Spectra watermaker thuis klaar liggen, die kan mooi precies in een bak straks. Daar hebben we meer aan als die airco, die alleen op 220 werkt, in de marinas. Wij willen zo veel mogelijk uit marinas blijven, dus niks voor ons.Nu de rigger nog, de 16e, de nieuwe turn buckles liggen klaar voor hem. Al met al beginnen de zaken vorm aan te nemen, dat moet ook wel. We gaan de 25ste maart op de kant, Kanticha wordt goed ingepakt straks. We hebben 6 dekzeilen gekocht, waarmee we haar afdekken voor de natte moeson. We hopen dat de ventilators in de vier dekluiken genoeg lucht geven om mildew te voorkomen. De hull kan mooi uitdrogen tot november. John heeft alle drie watertanken schoon gemaakt. Dat was dus nog nooit gebeurt, we dachten dat ze bruin van kleur waren....ze blinken weer en zijn wit. We hebben 1000 liter water aan boord, ontzettend veel. Drie keer zo veel als de Sparrow. We merkten niet aan het water dat de tanks niet schoon waren, we hebben een purification machine, die het water filtert tot mineraal water. Dat was een van de beste aankopen die we hebben gedaan. Geen gesjouw met flessen water. Idiaal. Nog 3 weken voor we op de hardstand staan, geen cruises dit seizoen, maar als we terug komen is het merendeel gedaan en kunnen we relaxen op een veilig en goed schip. Dat is ons meer waard. Veel mensen vroegen ons, of we niet liever waren gaan varen en onderweg beetje bij beetje de problemen aan pakken. Dat is niets voor ons, misschien zijn wij veel te pietepeuters hierin. We voelen ons pas happy als alles ship shape is. We kochten ongezien een Cat, een charterboot, het was best even slikken bij sommige zaken. We hebben iets teveel verwacht van een surveyer...We hebben echter het beste ervan gemaakt, onze werklust en opgedane ervaring heeft tevens geholpen. Nu staan mensen stil en kijken, dat is best leuk toch! Maar belangrijker, we kijken er naar uit om echt te gaan cruisen, wakker te worden in mooie anchorages, sundowners , de green flash te zien en staren naar de prachtige maan en sterren die als een tapijt aan de hemel staan. Andere cruisers te ontmoeten, barbeques op strandjes. Het echte cruisers leven.

Valentijn in Phuket

vandaag, 14 februari alweer. We hebben een heuse bootshow in Ao Po Grand Marina. Niet voor de kleine jongens, men gokt hier op de super yachten. Er liggen er hier een stuk of tien, die nu allemaal prachtig versierd zijn. S'avonds met steeds wisselende kleuren verlicht. Onwijs luxe. Er is een apartamenten blok gebouwd, waarvan de kleinste flats 230 m2 zijn en de penthouses 375 m2. Kosten slechts vanaf een paar miljoen. Geen baht, euros. Er zijn giga grote tenten gebouwd, buiten staan de airco units in rijen opgesteld. Een heel tuincentrum is leeggehaald en overal staan planten en palmen. Dit heeft flink wat geld gekost. We zien honderden mensen, de vrouwen met wiebelende stilettos. Er zit geen zeiler tussen, zo te zien. De meeste whities die je hier ziet zijn expats. Bijna allemaal met een thai vrouwtje. En een boel chinezen. Volgens mij heben die het geld nu. We hebben in Supulay resort gezeten met chinezen, wat een verschrikkelijk volk. Zodra die wat bereikt hebben, vergeten ze hun manieren. Zo luidruchtig en in eetzalen net zo erg als de russen. Wat ons het meest stoorde, was de onhebbelijkheid tegen het thais personeel. Die blijven altijd glimlachen, maar....Ook in Langkawi merkten we dit. Het is prachtig weer, droog en zonnig. Zoals het hoort om deze tijd. We bedachten dat we eigenlijk ventilatie moeten maken in onze dekluiken. We vonden het mannetje terug die 8 jaar terug onze rubbers had vernieuwd op Sparrow. Met een Lewmar luik tussen ons in op de moto bike zijn we er naar toe gesjeest en vroegen om nieuw plexiglas en toonden hem een ventilator die erin moest. Zou dat lukken?? Tot onze grote opluchting hoorden we CAN. Als men hier begint met YES, dan hoor je daarachter CAN NOT. Hoera. Meteen naar de bootshop, s.s. Ventilators en bijbehorende 316 s.s. bolts and nuts gekocht. Nu wordt er een massa stainless gemaakt hier in Thailand, waardoor het in feite vrij goedkoop is. De volgende morgen zijn we met het volgende luik en de bouten weer richting onze vriend gereden. Maandag zijn de eerste twee klaar, als we tenminste de juiste maat boutjes brengen, want die waren iets te kort. Onze fout. John is nu vandaag de hele dag bezig om een klein soort scharniertje los te krijgen van het laatste luik. Er is er altijd eentje...hij moet eraf. Ik denk dat we teveel vrije tijd hebben, want we verzinnen zelf dit soort klussen. Masochisten zijn we! We hebben een timmerman (terug) gevonden. Als Jouke nog zou leven, zou hij schaterlachen. Want toendertijd had hij een mannetje die prachtig zijn tafel had gevernist. Hij vertelde ons dit en voegde eraan toe: ik heb nog nooit iemand gezien met zulke grote witte (namaak) tanden. De golden smile zou hier jaloers van worden. Ook wij hebben onze tafel toen laten vernissen, wel 20 lagen dik. Prachtig was het en we zagen tevens dat Jouke niet had overdreven. Het was allemaal tanden wat je zag. Toen Mali binnen stapte, schoot John in de lach. Gelukkig stond ik voor hem !En ik stak meteen mijn hand uit. Ook hij herkende John onmiddelijk aan zijn witte haren. Hij heeft weer onze tafel meegenomen. Deze krijgt een nieuw formica blad, we hebben geleerd dat zo'n geverniste tafel prachtig is, maar je moet voor elk krasje oppassen. Hier zat al houtkleurig formica op, wel zo practisch. Je moet er alleen geen heete pannen opzetten, wat charter gasten wel doen...We hebben meteen alle kastdeurtjes eruit gehaald en meegegeven om de zijranden opnieuw te lamineren. Dat spul wat erop zat liet los op plekken, vooral op de keukenkastjes. omdat we toch bezig waren met ventilatie, hebben we 8 stainless ventilatie roosters gekocht en aan Mali gegeven om gelijk in die deurtjes te zetten waar het nodig is, zoals de 4 kledingkasten en de 4 kasten in de salon. Bij ons geen mildew als het even kan. Oke, dat was Mali, die beladen weg ging. De boot aanmerkelijk leger, zonder die enorme tafel....Wat konden we nog meer bedenken? Een windgenerator, zou dat niet iets zijn? Nu had het toevallig een week flink gewaaid, dus het idee nam vastere vormen aan. We zagen de Air Breeze van Southwind uit de U.S. We hadden op Sparrow de Air 40, die al aanmerkelijk stiller was als zijn voorganger. Deze schijnt nog beter te zijn, maar wat ons aansprak was dat deze Breeze met zeer weinig wind gaat draaien. Precies wat we nodig hebben. De stainless man is de snelste Thai die we ooit hebben meegemaakt. Je belt deze man en de volgende dag staat hij voor de deur. Hij begon breed te grijnzen, we hadden uit voorzorg een stel fotos gemaakt van de pole die we nodig hebben. CAN, ik heb er al drie gemaakt....Dus dat was snel gepiept, tenminste....het meten, de tekening en....het kostenplaatje. Dat laatste behoefde wat vasthoudend marchanderen. Het was wat duur, want we willen een stevige paal, met dito backingplate, gesteund door de structuur die we al hebben aan een kant en een extra bevestiging vanaf de andere kant. Een boel 316de stainless. En het moet er ook nog appetijtelijk uitzien. Hij komt de 29ste febr. de boel monteren. Hopelijk komen we niet op meer ideeen.????

Terug in Ao Po Marina phuket

Met Maleisian Airways zijn we in 2 hopjes terug gevlogen naar Phuket. Eerst naar Kuala Lumpur, een uurtje vliegen. Daarna naar Phuket, 1 1/2 uur.Totale kosten waren 100 euro. Ik dacht serieus dat ik iets niet goed gedaan had waardoor een vlucht niet geboekt was.Maar bij controle bleek het toch echt voor 2 vluchten en 2 personen te zijn. Wat ons opviel was dat het vliegtuig bijna leeg was. Dit was de eerste keer voor ons, we zitten altijd in overvolle kisten. Meestal 3 maatschappijen die hun klanten poolen. Airport Kuala Lumpur was ook niet druk, we moesten een uurtje wachten en namen maar een espresso. De volgende vlucht was zo mogelijk nog leger, de band met onze koffers stond stil, want alles was al uitgeladen. In Langkawi hadden we onze AIS opgehaald bij de marina. Ik had een soort package besteld, wat inhield dat we een gps antenne, extra kabels , de splitter en een VHF/ais antenne voor boven in de mast extra kregen.Dat vond ik bij het bestellen reuze handig, maar nu hadden we een lange pijp, die we met geen mogelijkheid in de koffers kregen. Aangezien Thailand soms 30 % heffing vraagt bij importeren, willen we vooral niet de aandacht trekken. Zoals altijd als ik tevoren zorgen heb ergens over, viel alles reuze mee. We mochten de pijp mee in de cabine nemen, ik had de deksel open gelaten, zodat we konden laten zien dat we geen geweer o.i.d. Erin hadden gestopt.In Phuket aangekomen konden we gelukkig zo doorlopen. Het servies van Corel, wat we in Langkawi hebben gekocht was nog heel, dat zou ook in principe moeten, we hadden dit ook op onze Sparrow en daar rolden de borden soms van de aanrecht bij de grote rollers in de Pacific. Wij kochten dit toen in de U.S en hebben het alleen in Langkawi gezien onderweg. We vonden ook een s.s. fluitketel. Made in Thailand stond er op de doos, maar hier hebben we overal gezocht naar zo'n ding. Een gewone theepot is ook zoiets. Langkawi is taxfree, je zou denken dat je enorme Shopping mall's ziet. Maar je ziet hier vooral chocolade....bergen ervan. Ze smaken een beetje muf door de warmte denk ik. Aangezien John zijn schoenen al op de eerste dag moest vervangen, hebben we gelijk twee paar extra meegenomen. Een paar zwembroeken van Billabong en hoera, ik vond twee losse deksels voor mijn pannen. Hier merkte ik dat eentje het niet helemaal ongeschonden heeft overleeft, maar een blop epoxy doet wonderen. De boot was netjes zoals we haar hebben achtergelaten. Geen water in de bilge, alles kits. Door onze week in de airco van het hotel, vonden we het de eerste dagen wel warm. Maar het went weer snel. Bij aankomst hoorden we dat de gooseneck was vervangen. Ook het begin stuk van de giek was vernieuwd terwijl we weg waren. Vreemd vinden we dat, er was ons niets over bericht. De rolfok krijgt een nieuwe bushing, die zit er nog niet in, want de twee turnbuckles van de verstaging zitten muurvast. Beide worden incl. de toggles vernieuwd. Maar....natuurlijk, deze maat is nergens te vinden. We zijn zelf ook al op pad gegaan, maar geen geluk. Nu horen we van de basemanager dat ze uit Z.A. komen, in de bagage van een personeelslid. Nou, dat hopen we dan maar. We hebben maar niet gevraagd wanneer....Nu spuiten we om de dag WD40 , ze moeten er toch af, beetje bij beetje zal het wel lukken. Het is een vreemde toestand, er is een lange lijst met motor onderdelen besteld, we vonden een doos in de salon bij aankomst. Maar de helft ontbreekt nog en tot alles eris wordt er niets gedaan. Beide motoren worden geheel nagekeken en alles wat verdacht is wordt vervangen. Dat is het plan. Alleen hebben we niet gerekend op de manier waarop Sunsail handelt. Wat is: eerst de charter klanten, dan de kapotte boten (dat zijn er nogal wat) en als er tijd over is, komen wij aan de beurt. We bekijken het maar filosofies, het belangrijkste is immers dat de boot straks goed in orde is. Eind deze week is er een boot show hier in de marina. We zijn benieuwd.

Natte aankomst in Langka

We zijn veilig en wel aangekomen in Kuah, Langkawi. Het zag er even uit onderweg dat de zaken niet zo veilig en wel waren, maar de Thai staan nergens voor. Dat zagen we onderweg weer eens. Het weerbericht was harde wind, 25 tot 30 knopen. Dat op zich is uitzonderlijk hier en het zou een paar dagen aanhouden. Maandagmorgen om 7 uur stond de taxi netjes te wachten. We hebben uit voorzorg de grote awning opgerold en alles extra vast gezet. Het was al druk op de weg naar Phuket. Om 8 uur waren we present op de Ferry pier. Er lagen 3 flink grote schepen, ik dacht nog, nou die hebben geen last van de golven straks. Helaas was die van ons een klein geval, een soort veredelde speedboot met een canvas afdak. Voor de rest open. Onder normale omstandigheden lekker luchtig. Nu bleek dit een zeer natte bedoening te zijn. 3 outboards van 250 HP moesten ons voortbewegen. Nu dat deden ze ook, maar terwijl de motoren brulden, klapte de neus met angstwekkende klappen op de golven. De driver, zat op een zwemvest, waarschijnlijk om zijn achterste heel te houden. Hij gaf gas terug bij de ergste golven, wij leerden snel om mee te veren, zodat onze vullingen op de plek bleven. Onze eerste stop was Pipi island. Ik besloot halverwege om daar uit te stappen. Maar na 3 uur bonken, was alles nog werkende aan boord, dus we bleven zitten. Volgende stop, Lanta Island, waar we over moesten stappen op een volgende speedboat. Misschien was die groter, dacht ik hoopvol. Er kwamen nog een flink aantal mensen met bagage bij. Daar gingen we weer. In Lanta werden we naar een andere boot gedirigeerd en jawel, deze was een slag groter en had zelfs 4 motoren. Helaas werd deze boot bestuurd door een snelheids maniak. We vlogen ervandoor, de klappen op de golven waren ongelofelijk. We dachten dat we nat waren? Nou, bij deze dropen we allemaal. Iedereen greep zijn reddingsvest, niet om om te doen, maar voor ons te houden tegen het binnenstromende zeewater. Alle bagage droop mee. Ik probeerde mijn IPhone en IPad droog te houden. Maar bedacht dat als we in het water terecht kwamen, alles nog veel natter zou zijn.Toch kwam uiteindelijk een eiland in zicht, maar we zagen geen pier. Het bleek dat de boot achterwaarts het strand op vaarde, natuurlijk tot de hoogte van de propellers. Er kwamen nog meer mensen aan boord, ook al zaten we al vol. Die mensen waren allemaal tot hun middel nat door de surf die er stond, kinderen huilden luidkeels, die waren tot hun nekjes nat. Alles ging naar binnen. Hup, het gebrul was angstwekkend, daar gingen we weer. Na een poos van vreselijke klappen, viel een motor uit. Dat verbaasde me niks, maar ik bedacht dat deze overbeladen boot beter wat minder hard kon gaan. Maar ze moeten racen, want de Ferry uit Maleisië wacht niet. Op drie brullende motors ging het verder. Er waren nu zoveel mensen en bagage aan boord, dat er een aantal moesten staan.....John zijn bril vloog in tweeën toen hij zich probeerde vast te houden.De volgende stop moesten we allemaal eruit, Lipe island, waar immigratie was. Thailand uit en Maleisië in.Hier was een soort aanlegplaats gemaakt midden in de baai, waar kleine houten bootjes af en aan vaarden naar het strand. Iedereen, met bagage in zo'n wiebelend bootje, naar het strand. Weer door de branding, ach, we waren toch al kletsnat. Naar een klein gebouwtje waar een official zat met een stempel. Onze koffer lag in een plas op het strand. Na het uitklaren, werden we weer in het houten bootje gezet, we leken wel een groep vluchtelingen, opgedregd uit het water. Deze keer gingen we goden zij dank naar een Maleisische ferry, waar we binnen konden zitten. Het was steenkoud voor ons, natte gasten. Maar geen zeewater meer over onze hoofden. We kwamen 2 uur over tijd in Kuah aan, door het weer. Snel een taxi genomen, na de immigratie. Douane is hier niet, want het is tax free. In het hotel konden ze onze reservering niet vinden, maar uiteindelijk kregen we een goede kamer en konden we onze zoute spullen uittrekken En onder de douche. We konden meteen alles uitspoelen wat in de koffer zat. Lekker gegeten in een chinees zaakje waar het loei druk was. Wat waren we moe! Terug vliegen.....ja zeker. De volgende morgen zijn we na het ontbijt op zoek gegaan naar een zaak om een moto bike te huren. Op weg er naar toe, terwijl we op een hoek staan te delibereren welke kant we uit moeten, wordt John over zijn voet gereden door een vrouw die haar rijbewijs zeker net gehaald had. Hij gaf een schreeuw, zijn schoen aan flarden en een bloedende schaafwond op zijn voet. De vrouw stapte uit, ohh ik zag U niet. Hoe dat kan snap ik niet. We vallen niet zo akelig op tussen alle hoofd doeken met onze korte broeken. Naar de poli kliniek. De boel laten schoonmaken, een grote Indische dokter heeft gekeken of er niks gebroken was, verband erover en daar gingen we weer. Op zoek naar een nieuwe zonnebril en nieuwe schoenen voor John. En pleisters en betadine. Het viel gelukkig allemaal mee. Maar ze rijden hier wel anders dan in Thailand, misschien zien ze wat minder door die doeken. Maar wij kijken nu extra om ons heen! John heeft een paar lekkere stappers en zijn nieuwe bril en tussendoor hebben we ook de AIS watchmate opgehaald bij de Royal Phuket Marina. Dat was nog bijna 3 km. Maar we waren blij dat het daar keurig lag. Morgen gaan we met de moto bike naar Telaga Harbor, aan de andere kant van het eiland.

Vertrek naar Langkawi

We zijn alweer bijna 2 maanden in Phuket en ons visum verloopt binnenkort. We besloten dat een weekje Langkawi ons precies de tijd zou geven voor de volgende twee maanden, tot ons vertrek naar huis 30 maart. De vluchten vanaf hier naar Langkawi zijn geen van allen rechtstreeks, dus gaan we me de ferry die vanaf Phuket via allerlei eilandjes naar Kuah Langkawi gaat. Dit was nog een avontuur op zich om die tickets in handen te krijgen. Ik dacht via internet te boeken, dat kon,en de betaling en tickets waren op te halen in een aantal grote supermarkten. We klommen op onze trouwe moto-bike en gingen op weg naar Tasco Lotus, sommige lezers welbekend. Daar bij de klantenbalie aangekomen met de uitgeprinte reservering in de hand, werden er direct een aantal mensen bijgehaald. Het papier werd ernstig bestudeerd en er ontstond een levendig gesprek waarin wij alleen het woord Langkawi verstonden en Bank.We werden naar de bank doorgestuurd. Daar aangekomen begreep men dat wij een rekening wilden openen om een betaling te doen aan een ferry. Nee, we wilden tickets. Dat ging helaas niet, maar we konden wel een ATM machine gebruiken hoor. Waar voor we dat zouden willen,hebben we maar niet gevraagd. We besloten direct naar de Ferry terminal te rijden. Niet dat we enig idee hadden waar dit was, maar de haven van Ao Chalong leek ons een goede start. We doken het centrum van Phuket in, waar we binnen de kortste keren verdwaalden. Geen zee te zien. Ik stapte een eettentje binnen om de weg te vragen. Verloren moeite, want niemand begreep me. Een Chinees uitziend persoon begon keiharde geluiden te maken, wild te zwaaien met zijn armen. Ik glimlach zo vriendelijk mogelijk en maak dat ik weer buiten kom, waar echt honderd moto-bikes zich een weg banen tussen de rest van het auto verkeer. En wij daar tussenin. Ik zag een oude man op een nog oudere scooter en vroeg opnieuw naar de ferry. Hij bracht ons via verschrikkelijke achterbuurten uiteindelijk inderdaad naar die Ferry pier. We gaven hem 100 baht, want hij had een hemd aan, die zo vreselijk rafelde. Het was duidelijk dat hij heel arm was. Ook omdat we erg blij waren er eindelijk te zijn. We hebben daar ter plekke onze twee tickets gekocht, met enige moeite, eerst kon het niet, maar met wat extra betaling was het zo geregeld. De terugweg was iets makkelijker gelukkig. Dat was dat! Het hotel regelen ging heel wat soepeler, via booking.com. Dus we hebben een weekje vakantie, even wat anders. Wij raken door ons werk heen en ook al gaat het ontzettend langzaam, ook SunSail levert beetje bij beetje.Wat nu nog gebeuren moet zijn de twee motoren, die helemaal nagekeken worden en vele onderdelen van vernieuwd en de verstaging. De gooseneck van de giek is besteld en de rest van de benodigde spullen hiervoor ook. Volgens Mark, de base manager, komt de boel begin febr. Binnen. Nou, dan kijken we maar of het zo is. We hebben zelf een AIS transciever systeem van Watchman van de Kiwies besteld. Hopelijk ligt die straks tax Free in Langkawi op ons te wachten. Die is hier verplicht voor elke buitenlandse boot, hoge boetes worden uitgedeeld als je dit niet hebt geïnstalleerd . Het weer is heel stabiel, wind meestens uit N.O. En niet meer als 12 knopen. Praktisch geen regen meer, dus dat is fijn. Gelukkig zijn bij ons alle luiken gerepareerd. Gisteren kregen we 5 nieuwe brandblussers. Het begint ergens op te lijken zo. Wat heel erg fijn is, doordat we zo lang liggen, als er wat gebeurt, zoals gisteren, zeewater in de bilge, kunnen we nog advies vragen.Wij dachten, o jee, een lekke seacock, maar het was een simpele O ring in de hendel van de seacock. Het werd direct gemaakt en we hebben nu een paar reserve. Het is niet prettig, maar we leren wel hoe we de boel kunnen fixen. We hebben een paar nieuwe eettentjes ontdekt, waar we s,middags eten. Green curry, kip met cashewnoten en rijst. 120 baht, 3 euro. Dit was voor ons tweeën , je kunt hier van super luxe naar basic, maar het eten is altijd heerlijk. Wat me iedere keer verbaasd in sommige tentjes, als je de enorme chaos ziet zou je denken dat je toch doodziek zou worden. Toch gebeurt dit niet, alles is kraakvers, als je later komt als 1 uur is alles op. Ik denk dan wel, al die regels in Holland voor de horeca zijn wel overdreven als je de zaken hier ziet.

volgende keer vanuit Langkawi verder.......