Kerst in Ao Po Grand Marina

Het is 25 december en Kerst morgen. De zon geeft zijn eerste stralen af en alles is nog rustig in de marina. We zitten op onze nieuwe buitenkussens in de cockpit aan het ontbijt. Het begint er langzaam toch wat normaler uit te zien, realiseer ik me. De nieuwe dinghy hangt aan de davits achter op de boot. De 8 PK Yamaha buitenboord motor met een keurig jasje aan voor de zon zit op de teak houder, gelast op de reling en extra verstevigd. Er is een draaibare arm gemaakt, waaraan we een handy billy hebben gemaakt ( katrollen om de motor op te hijsen) Het ziet er allemaal stevig en goed uit. We hebben elektrische davits, een druk op de knop en de boel zakt netjes naar het water. We hebben de touwen verwisseld voor een sterkere varieteit en de zaak ook maar voor de zekerheid extra geborgt. De dinghy heeft ook een Sunbrella cover gekregen, het is wel hypalon, maar de zon is zo sterk hier, het is een must. Deze middag is Mr. Peh, onze bekledings man, bezig met de mesh covers voor de ramen. Het moet mooi strak, de ramen lopen enigszins gebogen, niet eenvoudig! Maar ze krijgen het altijd voor elkaar. Onder het enorme afdak is een reling gemonteerd, daar komt een oprolbaar mesh zonnescherm. Zo kunnen we de gehele kuip rondom afschermen voor de felle zon en het houdt ook de meeste regen tegen. De maten zijn gisteren genomen voor de grote zonnetent die de salon en het voordek moeten beschermen tegen de hitte als we voor anker liggen.Het is ook voor hen een grote klus, maar ze gaan, net als wij gestadig door. De werklui op de pier beginnen ons al te kennen. Soms komen ze een soort ontbijtje brengen, het ziet er uit als een broodje met een worstje ertussen. Maar het smaakt erg vreemd...we durven niet te weigeren, want ze zijn zo enorm aardig! Alles wat we niet op de boot kunnen gebruiken leggen we apart voor hen, een giga grote barbeque, oude doklines, 8 zwemvesten, die eruit zien of je er zo in verdrinkt! Ze kunnen alles gebruiken. We beginnen aan Kanticha te wennen, we hebben zo'n beetje elk systeem aan boord bekeken of onder handen gehad. Wat ons echt meeviel is het feit dat we overal prima bijkunnen, alles kan open. In de badkamers b.v. zitten toiletrol houders. Als je die eruit haalt, kan je bij de waterleiding onder de wastafel, de kraan, etc. Wat een gemak. dat was bij de Sparrow wel anders! Vanmorgen hebben we alle 8 lampjes in de salon voor Led vervangen, het plafond bestaat uit panelen, zo gebeurt. Buiten waren er ook zo'n 6, nu gebruiken ze maar 1 watt per stuk, inplaats van 10,scheelt wel even! Dat is leuk werk om te doen. We hebben ondertussen elke schroef buiten losgedraaid, schoongemaakt (ze bleken allemaal 316 s.s.) en in de speciale anti corrosie compound gezet. Bij nummer 45 ben ik de tel kwijtgeraakt...John heeft met een tandenborstel de verstaging schoongemaakt. De charter guests die voorbij komen op de pier zeggen dat ze nog nooit SunSail mensen zo rigoreus hebben zien werken aan onderhoud. Het logo staat nog op Kanticha, het moet er nodig af! Men vraagt zich waarschijnlijk af of we nog iets anders doen als boat stuff? Nou..tja..we gaan elke paar dagen shoppen. De hardware store is vaste prik op onze lijst en de marine store. Meestal zit de rugzak bomvol en kan er niet veel etenswaren meer bij. Maar het wordt al beterder (zou Adri zeggen) Gisteren hadden we ruimte voor annanas, die gingen per 3 stuks. Links en rechts hield ik ook nog 2 diesel jugs stijf tegen me aan. Met ware doodsverachting scheurt hier eenieder links en rechts tussen het drukke verkeer door. Zo ook wij, je moet wel mee. De bussen gaan echt rakelings langs je heen, ik kijk stijf de andere kant op. Zo nu en dan sis ik wat in Johns oor, als het echt te gek wordt. Niet dat het helpt. We vallen totaal niet op, absurd beladen soms, John met een tas tussen de benen, zo hoog, dat hij er net overheen kijkt, mijn rugzak zo zwaar, dat ik bijna achterover kieper. Op de boot zijn we happy dat we het meekregen. Maar een auto rijden hier is helemaal geen doen. Are we having fun? Ja, gek genoeg, ondanks de perikelen, die niet kunnen uitblijven met een boot, we zijn tevreden. Vanavond, Kerstavond gaan we lekker eten in het restaurant. Het uitzicht is prachtig en het eten lekker, zoals alle Thai hapjes. We wensen eenieder die dit leest een heel gezellige Kerst toe en veel gezondheid en geluk voor 2016. Voor de zeilers onder ons, May the winds be on your back....

Refit van Kanticha

We zijn nog geen 2 weken op de boot, maar het lijkt veel langer. We staan automatisch op net als het daglicht gloort, het gaat vanzelf, we hebben nergens raambedekking, dus het licht valt vrij binnen. Je blijft echt niet lekker in je bedje hier. Het wordt na 11 uur zo warm dat je zo veel mogelijk wilt doen voor die tijd. En het is heerlijk koel zo vroeg. Het is tevens een prachtig gezicht, de stijl oprijzende bergtoppen om ons heen. We hebben ondertussen gemerkt na een hevige regenbui dat het voorste luik lekt en ook bij mijn kant van het bed (helaas) De kleine hatch daar mist een sluiting, dus daar sijpelt het lustig doorheen. Met twee dikke handdoeken konden we het tegenhouden. Bij de voorste cabine hebben we maar een emmer neergezet.Dat probleem hebben we vandaag getackeld. Het was windstil vanmorgen, na de heftige regen en onweer van gisteravond. We hoorden de wind gieren door de verstagingen en waren in stilte blij aan het dok te liggen. Met lek en al. Maar smorgens was het dus weer heerlijk weer, we besloten om de genoa erop te zetten. We hebben twee splinternieuwe zeilen gekregen, het grootzeil en de genoa. Dat is echt een bonus. Nu zou je toch denken, voor ons een fluitje van een cent! Nu, dat viel tegen. Het zeil ging keurig in de track van de furler, maar na 4 meter kreeg John hem met de hand niet verder omhoog. De winch aan de mast dan maar. De winch hendel bleek geen lock meer te hebben, we vragen straks twee nieuwe aan de baas hier..Maar goed, beetje bij beetje cranken we de zaak voorzichtig omhoog. Het zeil is natuurlijk erg stug nog. Toen hij netjes stond, konden we hem niet indraaien. Naar beneden, de zaak weer bekeken. Andersom erin, weer omhoog. Het loeder wilde niet draaien. Zonder zeil,ging het prima. Na 3 keer waren we drijfnat en zagen we dat we de shackels op de verkeerde plek hadden bevestigd. Stom natuurlijk. Poging 4, hoera!! Die zit erop. Eerst maar eens koffie. De luiken waren het volgende project. En zo brengen we onze tijd zoet. Ik laat wat fotos zien van alle klusjes die we al aangepakt hebben. De grap is wel, dat we van alles uitbouwen. Maar de onderdelen ervoor is een tweede verhaal. Bij het schoonmaken zag ik dat de twee vuilwatertanken voor de toilet gecorrodeert waren. Er zijn (helaas) twee badkamers en dat is dus alles dubbel in elke hull. We gingen naar de manager en vertelden het probleem. Er zit een electrische voeler bovenop, voor de meters die aangeven, wanneer ze vol zijn. Die hebben wat stroomverlies en met een aluminium verbinding....kan je wachten op de gaten. Zo ook hier. De manager besloot dat ze uitgebouwd moesten worden en voor reparatie weggebracht. Er kwam een arme ziel, die die job moest klaren. Ik zal niet uitweiden, maar na een boel werk waren ze eruit. Ons achterlatend zonder wc's. Wij krijgen 2 nieuwe toiletten, we besloten meteen alle leidingen te vervangen nu de boel open was. Mr. want new hoses? Mr. can. Maar alleen kleine maat, helaas. So sorry. No heb in Thailand, 6 cm. To plenty thick! Tja, de seacock is die maat, dus morgen gaan we met de Moto Bike weer naar Phuket en op jacht naar 6 cm. afvoerpijp. De ijskast werkt prima, er is een nieuwe compressor ingezet. Helaas, so sorry...forgot. De lekbak lag nog in de werkplaats en wij zagen smorgens een plas water in de salon. Ik had me al afgevraagd wat de plastic pijp was die ik in de bilge zag, maar ik associeerde het helemaal niet met de koelkast en was vergeten John te vragen erover. Die lekbak is niet meer boven water gekomen, maar John heeft een oude kunnen bietsen uit de workshop. Alleen de hose paste niet, dus die gaan we morgen ook scoren..Het is ondertussen druk geworden bij Sunsail. Er liggen 15 huurboten en het is een af en aan van mensen met koffers. Leuk om te zien! Gelukkig mogen ze niet zelf wegvaren van het dock! Kan je nagaan! Ze worden begeleid tot de buitenpier, bij terugkomst moeten ze daar ook wachten. Ons frame voor de 5 zonnepanelen is keurig gemaakt, Mr. Cham is met zijn kleine mannetjes nog een keer geweest voor de kussens. So sorry, no heb. All white with blue piping, can not. (we hadden speciale waterproof stof uitgezocht) Nou, dan doen we de rugleuningen blauw met witte piping. We buigen gewoon mee met wat er gebeurt. Nu is het avond, we hebben heerlijk gezwommen, gedoucht en het is tijd voor de sundowner! Het is moeilijk voor te stellen dat het in Holland winter is. Het lijkt zo ver weg. Ik ben blij dat we via het reislog onze belevenissen schrijven, dat scheelt tikwerk. Ik neem me elke dag voor iemand te bellen of te mailen en dan is het avond en ben ik te moe. Ik hoop dat men er begrip voor heeft. We zien nog geen cruisers, misschien omdat we aan de pier van Sunsail liggen. Maar de meeste zijn al aan het varen natuurlijk. De manager zei laatst, straks zwaai ik ook jullie gedag. Nou, dachten we toen, we liggen hier nog wel even, waarschijnlijk tot na de Nieuw Jaar. Ons kennende...Ik denk dat hij nog nimmer heeft meegemaakt dat kopers de hele boot opentrekken en alles uit elkaar halen...Hij heeft aangeboden dat we gratis mogen blijven in de Marina tot alles klaar is. Dat vinden we nou leuk en horen we graag.

Dat was natuurlijk voor we alles sloopten. Maar...ze zijn niet moeilijk, vandaag kregen we zomaar 2 nieuwe alu gasflessen. De regulator ,gasslang en solenoid, compleet verroest, vervangen we zelf morgen.

Marina Ao Po/ Phuket

De dagen zijn opeens een stuk korter geworden, zo lijkt het tenminste. We staan steeds vroeger op, want we hebben het gevoel dat de dag anders te kort is voor alles wat we willen doen. Donderdag zou Kanticha het water ingaan om 2 uur s'middags. John was alleen op de boot wat zaken uit pakken toen plots de lorry aan kwam rijden met een stel mannen en er aanstalten werd gemaakt om haar in het water te zetten. John keek wat hulpeloos om zich heen, de Sunsail manager zou aanwezig zijn en niemand had nog tijd gehad om ons te vertellen waar de afsluiters zaten. Me alone, riep hij. Aannemend dat de man gebrekkig engels zou spreken. Deze begon hartelijk te lachen en riep: no problem. Many man there waarbij hij in de richting van het water zwaaide. Please close seacocks! Ja, dat was makkelijk gezegd, John dook in de motor ruimte. Zoekend naar een afsluiter. Niks te zien. In de bilges zaten een aantal, die bleken later boven de waterlijn te zitten. Hij heeft de wc's ook maar dicht gedraaid. Gelukkig bleef het droog! Jammer, we wilden wat fotos maken van de plons, maar John had wel wat anders aan zijn hoofd, maar heeft snel toch wat geschoten.Samen hebben we later de spullen van het hotel overgebracht en voor het eerst zagen we Kanticha in het water. Ze leek nog groter dan op de wal. Wat een ruimte. Heel vreemd toch wel als je een mono hull gewend bent. Net een drijvend apartamentje. De manager kwam vragen of we een werkster wilden voor de binnenkant van de boot, ik zei dat ik dit liever zelf wilde doen. In gedachte de boot zo ook goed te leren kennen. Nu, dat viel wel wat tegen. Ik had onze Sparrow in gedachten, maar alles is hier 2x zo groot en dubbel. De boot is 6 meter breed en 11 1/2 meter lang en dat is een boel oppervlakte heb ik gemerkt. Tussendoor proberen we alle zaken te kopen die we nodig hebben. De eerste rit was naar Home Pro om gereedschap te kopen. Tegen de tijd dat John klaar was, woog de rugzak zo zwaar dat ik bijna achterover van de Moto Bike kieperde. Deze Home Pro ligt in Thalang, wat dichter bij Ao Po ligt als Phuket Town. Phuket Island is heel bergachtig en je moet wel oppassen als je naar beneden vliegt. Iedereen rijdt keihard en het is onvoorstelbaar te zien hoe relaxed ze tussen denderend verkeer doorlaveren. Onze eerste avond op Kanticha was memorabel, het viel ons plots op dat de lampjes van de bilgepompen aanstonden. Wij keken in de bilges, alles droog. In de motor ruimtes, daar stond een klein beetje water in het diepste gedeelte. Het beviel ons toch niet, we vroegen aan iemand van Sunsail, waarom die lampjes branden. Ach, zei die man. Dat gebeurt wel vaker zomaar. Wij zijn gaan eten in het restaurant, bij terugkomst zei ik tegen John: laten we dat beetje water bij de motors droog maken. Het lijkt me niet goed dat zeewater. Toen we het luik opentrokken, kregen we een kleine attack. Er stroomde water naar binnen en niet weinig ook. Geen ekele bilgepump werkte, de twee handpompen konden we de hendels niet van vinden. De zaklampen had ik net gekocht en probeerde ik met trillende vingers de batterijen van in te zetten Eerst gebeld naar de manager, die gelukkig dicht bij woont. Weten jullie nog dat ik schreef over zijn opmerking dat er een boot aan het zinken was en hij zo kalm bleef? Nou dat kon je van mij niet zeggen op dat moment. Gewapend met een grote handdoek , op ons buik, want het is hardstikke diep en donker daarbinnen,probeerden we de strijd aan te gaan, maar het was een opluchting twee mannen met pompen aan te zien komen. Wij dachten dat de saildrive lekte, we kennen dat systeem niet, maar iets anders konden we ons niet voorstellen. Het bleek dat de technicien de slang van de toevoer van zeewater naar de motor er los op had gezet zonder klemmen en die was er af geschoten. Op de Sparrow zou de afsluiter dicht hebben gezeten en kon zoiets niet gebeuren als je bezig bent ermee, dacht ik in stilte. Iets om te veranderen. Een lamp daar is ook niet weg

Toch hebben we prima geslapen, de hutten zijn ruim en de bedden liggen goed. Zo hebben we elke dag een werklijst en die groeit gestadig. We strepen dingen af en er komen er meer bij. We hebben onze oude bekenden opgezocht, Mr. Chamansin van de bekleding. Hij komt morgen onze nieuwe awning, zonneschermen voor de ramen, en nog vele zaken opmeten. De man van het stainless is geweest voor het frame van de 5 zonnepanelen die achter boven de dinghy davits worden geplaatst. Hij maakt meteen een motor lift device en een steun ervoor bij de reling. Dan hangt de dinghy niet met de motor achterop. Volgende week komt David, de rigger, de mast steps plaatsen. Hij heeft voor de Sparrow vroeger de rigging prima gemaakt. En zo hebben we een aantal mensen (hopelijk) aan het werk gezet straks. We hebben tevens een lijst gemaakt met zaken die Sun Sail moet repareren.We hebben bij Rolly Tasker, waar de enorme zeil loft is, onze Lazy Bag van de Mainsail gebracht. Voor de niet zeilers, dat is een soort grote zak die over de giek loopt, waar je grootzeil netjes invalt. Het ding was nog loeizwaar en stond tussen Johns benen op de Moto Bike. We kunnen de nieuwe eind deze week ophalen.We wachten met de fotos van de boot tot het er wat opgeruimder uitziet, ik probeer het netjes te houden, maar dat is een verloren strijd.Ook wat tijd voor pret, s'middags houden we een break en gaan zwemmen in het prachtige infinity bad bij het restaurant van de marina. Het water is bijna 30 graden en we genieten ervan iedere dag te kunnen zwemmen.

Phuket- Thailand

Na een goed verlopen vlucht van Amsterdam via Abu Dhabi zijn we na 14 uur vliegen in Phuket aangekomen. Het was een lange zit, niet geholpen door de veel te kleine stoeltjes van Ethiad Air, waarmee we deze keer vlogen. Ondanks dat ik extra beenruimte heb betaald, wat alleen inhield dat we bij de nooduitgang zaten,was het onaangenaam krap. Drie stoelen naast elkaar, tijdens de maaltijd hield je je adem in, armen zo dicht mogelijk tegen je borst.We hebben dit genomen omdat we extra bagage mochten meenemen en ze vlogen met de kortste stopover. We hebben precies de 23 kilo per koffer aangehouden, keer 4, plus de loodzware handbagage, was toch nog 100 kilo. We waren opgelucht dat we makkelijk de douane passeerden, nadat we alles van de band hadden geplukt. Want het waren nogal wat spullen die we bij ons hadden. En dan staan er nog 2 tassen thuis.Welcome to the boatlife. Op Phuket Airport was de eerste ATM machine leeg, de tweede gaf ons de broodnodige Bahts voor de eerste dagen. De tweede stop was een Sim te vinden voor onze nieuw aangeschafte Iphone 6. Het winkeltje daar was open, wij hadden geen flauw benul hoe of wat te doen met die telefoon, maar dat is hier geen enkel probleem. Binnen een mum hadden we 5 GB internet en 150 minuten bellen op het apparaat en werkende! Niet dat wij het al snapten, het is onze eerste moderne

telefoon,maar bellen konden we alvast! Eenmaal buiten zochten we naar een man met een bord met onze naam, er stonden wel 50 mannen hoopvol te zwaaien naar ons met borden, maar helaas niet voor ons.We konden meteen de telefoon inwijden. 15 minuten later werden we opgepikt door de shutlle service van ons eerste hotel, vlak bij de vlieghaven. Na het inchecken gingen we op zoek naar een eettentje, in het hotel was geen restaurant. Net voor vertrek begon het te regenen, we kregen een paraplu mee. We waren even vergeten dat het hier niet gewoon regend, maar met bakken uit de hemel stort. Ook waren we vergeten dat" not far " hier zeer rekbaar is en linksaf of rechtsaf ook wordt verwisseld. Het zal niemand dus verbazen, dat we als verzopen katten in het donker liepen en in het eerste winkeltje wat opdook 2 zakken chips en 2 instant soep bekers hebben gekocht. Bij terugkeer in het hotel waren we tot onze onderbroek nat, gelukkig droogt alles hier wel snel. De volgende morgen hing alles droog aan de hangertjes. We sliepen als rozen. Ik werd even wakker ,denkende dat het 7 uur smorgens was, dat klopte ook, maar was Nederlandse tijd. het was 1 uur hier en we konden nog een poosje slapen. Na het ontbijt zijn we met de taxi naar Ao Po Marina gereden, ons plan was de 100 kilo bagage alvast in de boot te zetten. We zagen Kanticha al vanuit de verte staan op de hard. We lieten de taxi tot vlak voor de boot rijden en zetten onze tassen onder de boot, tussen de twee kielen. Onderdak, denkend aan de stortbui van gisteren.We gingen op zoek naar Mark, de manager. dat bleek een aardige Zuid Afrikaan te zijn. Hij had alleen een kleine crisis, vertelde hij, omdat een van zijn boten aan het zinken was. Of we een half uurtje konden wachten in de coffeeshop? Ik dacht bij mezelf dat hij nogal kalm bleef, ik zou vermoedelijk een zenuwaanval hebben gekregen, maar misschien is hij hieraan gewend. Ik was erg blij dat Kanticha op de wal stond in ieder geval! We hebben een aantal zaken later doorgesproken met Mark en hij liet ons de boot zien van binnen. Alles zag er netjes uit, er was nieuwe bekleding gemaakt in de salon. Het plastic zat er nog op. Er waren wat lichte beschadigingen, dat hadden we ook wel verwacht. maar niets ernstigs. Er was een nieuw grootzeil, de genoa zag er vrij nieuw uit. De hull was gepoetst en het stainless ook, dus al met al waren we dik tevreden met de eerste kennismaking. Mark vroeg ons om alles na te lopen en een lijst te maken van de zaken die niet in orde zijn. Wat afgesproken is om te doen, zal dan ook nog gedaan worden. We hesen de tassen omhoog,we hebben weinig kleding bij ons. Het kon precies in de rugzak. Volgende stap van die ochtend, was de Moto Bike. Bij de taxi standplaats rond gevraagd. Aanbod genoeg om ons te brengen. Zeer snel zaten we bij de workshop, overal motors en onderdelen. Ik kreeg een stoel ( dat krijg je als je zoveel rimpels krijgt!) en er werd een Moto Bike netjes opgepoetst voor ons. Daar gingen we weer, ik nam de rugzak nu maar op mijn rug, anders pas ik niet op de Bike en hang ik er achteraan..Op weg naar Supulai resort,waar we 4 nachten hebben geboekt. Maar goed ook, want we moeten even wennen aan het klimaat na de kou in nederland. Dit resort ligt op een prachtige plek, het uitzicht is adem benemend. We kwamen aangescheurd, we moesten aardig naar boven en John had goed gas gegeven. Mijn schuld, ik toeterde Gassen... in zijn oor, ik had een visioen dat we halverwege achteruit zouden rijden, zo stijl was dat stuk.Ik geloof niet dat ze veel gasten op de Moto Bike krijgen daar, ze keken enigszins verbaasd. We hebben een mooie kamer met dito uitzicht. De twee zwembaden met badwater temperatuur hebben we voor ons alleen. waar zijn de gasten?? Onze eerste lunch in het restaurant hier, Papaya Salad en Tom Yam Soup. Ik weet niet of ik het goed schrijf, maar het was heerlijk. We zijn productief geweest deze morgen, we hebben vervoer, internet,telefoon en de sleutels van de boot. De middag hebben we op de stretchers bij het zwembad doorgebracht. Onze ogen gaan steeds naar zee, waar talloze eilandjes oprijzen. Wat is dit toch heerlijk, de hele dag buiten, de warmte,het lekkere eten. Good to be back!

onze koffers pakken...

Het is een ding om een lijst met aan te kopen spullen te hebben. Maar het is ook iedere keer een shock als de boel ingepakt moet worden. Onze bestelde watermaker is uit Engeland gearriveerd,

tot onze grote schrik, 4 pakketten, zo ongeveer 27 kilo. Ach, we wisten wel dat het zwaar was, maar het is zo makkelijk om daar overheen te stappen als je het niet voor je ziet. Dit zal moeten wachten tot de volgende vliegtocht.Net als onze spinnaker, de extra plotter en nog zo'n aantal zaken. Ik denk maar niet teveel aan de douane straks, het meeste is wel gebruikt van ons andere schip. Maar ga dit maar eens uitleggen in Thailand..Ik ben aardig bezig geweest met weerprogramma's op de computer te zetten. Het is alweer een tijd geleden dat we dit gebruikt hebben, toen ging het meeste nog via de SSB radio. Deze keer hebben we een sateliet telefoon aangeschaft en zet ik compressie software voor internet op de computer. Het lijkt ons niet erg kritiek in die contreien, zover ik kan zien is het niet meer als 10 knopen, al weken lang. Maar het is fijn een back up te hebben, al is het alleen om te kunnen bellen als we voor een onbewoond eilandje liggen. Wat een verschil, zit ik te bedenken, met de vorige keer. Nu hebben we een halve koffer met electronica. 2 laptops, 2 Ereaders, een GSM en een sateliet telefoon, met bijbehorende kabels en snoeren. Hebben we dat echt nodig? Ik mijmer over onze eerste tocht...we hadden een van de eerste Garmin GPS setjes aan boord. We vertrouwden het voor geen cent. Van een computer hadden we in 1994 nog helemaal geen idee. Cell phones waren nog in de toekomst. Wie kan zich dit nu voorstellen. De fijne kneepjes van navigeren leerde ik van een Libanees in de Marina. Gewoon met een potlood en passer op de kaart. Hij heeft me toen zo de schrik op het lijf gejaagd met zijn verhalen over koraal koppen, die je boot ratch klatch openhaalde, dat ik de rest van de reizen minimaal 10 mijl ervan af wilde blijven. Is me niet altijd gelukt hoor, mijn wederhelft, Captain Sparrow genaamd, vond dit maar idioot. Meestal kon ik hem om de tuin leiden en wijsmaken dat we maar 3 mijl eraf waren. Tja, met de plotters nu, kan dit niet meer. Met al die potlood streepjes op de kaart en zoutvlekken...zag je het toch niet zo nauw. Ik moet weer verder met pakken, inplaats van te mijmeren. We zijn nog lang niet klaar..

We zijn bijna zover!

Na de verkoop van onze vorige zeilboot begon het toch weer te kriebelen en hebben we besloten om nog een keer iets nieuws te ondernemen. We zagen een gebruikte Catamaran te koop in Phuket, Thailand. Niet afgeschrikt door ons totaal gebrek aan kennis over Cats en ongehinderd door het feit dat we door familie omstandigheden helemaal niet naar Thailand konden vliegen,dus ongezien, hebben we een bod geplaatst op de boot. Het bod werd geaccepteerd en improviso beslissingen werden gemaakt om e.a. in goede banen te leiden. Een surveyer werd gevonden, die de boot heeft gekeurd. Er kwamen een paar dingen aan het licht, allemaal te repareren. No big deal, geen osmosis of groundings. We vroegen of de Cat uit het water en op het land kon worden gezet. In de gedachte, dat als er wat loos is, zinkt hij tenminste niet. Dat kon, no problem. Dus onze Kanticha, zoals de boot gedoopt is, staat op het droge op ons te wachten.

Spannend, gelukkig hoeven we niet meteen de marina uit te varen

en hebben we tijd te leren hoe dit moet! We hebben 4 tassen met spullen van onze vorige boot bij ons, hopelijk doet de douane niet moeilijk. 26 november is onze vertrekdatum en gaan we op pad. Hoeveel mensen kopen ongezien een boot aan het andere eind van de wereld, we hebben nog nooit op een cat gezeild...nou ja, de zon schijnt daar en het eten is heerlijk. De rest komt wel.We kopen maar een stel extra grote fenders en vragen de buren om hulp als we weg moeten.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

John