Rebak Island Langkawi

We zijn ondertussen in Rebak Marina op het kleine privé eilandje Rebak beland. Vanuit Thailand hebben we onze reservering gemaakt, met enige moeite nog. Er werd ons gemaild dat er geen reservering werd gemaakt zonder betaling per credit card. Hoeveel die betaling dan was, kwamen we ondanks herhaaldelijk vragen niet achter. Er werd echter uitdrukkelijk vermeld dat er geen refund was.We kregen een keurig kostenplaatje, dus we hebben onze gegevens maar doorgegeven en vertrouwd dat we geen refund nodig zouden hebben.Vanuit onze vorige ankerplek hebben we tevoren even gebeld en toen we voor het kanaaltje lagen om binnen te lopen, hebben we via de VHF radio opgeroepen. Wie bent U......John moest het phonetisch spellen, blijkbaar hadden ze nog nooit van ons gehoord. Ik kan U niet vinden in de computer....Ik dacht, dat begint al goed hier. Plots zei de madam, komt U maar, plek E Dock aan het hoofd van de pier. We waren blij, want dat is een makkelijke plek, we zijn nog geen marina verder ingevaren, dus nog niet zo bedreven in het niet rammen van de mede cruisers daar. Komen we in de buurt van die pier, liggen er twee boten aan. John aan de radio, Kanticha hier, de plek die U mij geeft is vol. Een man, waar bent U nu? John: in de marina ,Sir. Die man: How come? Waarom heeft U tevoren niet opgeroepen! We moeten die pier nog vrijmaken. Kunt U buiten wachten? Dus....draaien in een smalle kom. Op de spot. En voorzichtig weer naar buiten. Daar hebben we 15 minuten gewacht voor we een oproep kregen. U krijgt E 28. Er staat iemand voor uw touwen, stuurboord aanmeren. Wij doen voor de zekerheid maar aan alle 4 hoeken touwen, plus alle fenders die we hebben. We hebben daarbij twee rode ballen, zo groot, maar vooral zwaar, ik ging de eerste keer bijna overboord ermee. Sommige van onze lezers kennen het gevoel, je vaart een nauwe marina in, allemaal pieren. Nummers niet te lezen en je hoopt ergens een wuivend mannetje te zien. Gelukkig zie ik zeer goed op afstand, aan het eind van een smal laantje ( in mijn ogen dan) stond ons mannetje te zwaaien. John stond ready met alle touwen en onze paniek ballen als het mis zou gaan. Ik knarste met mijn tanden en dacht aan de instructies van Jean. Stuur vast zetten, knuppels in de handen en stapvoets.. Ik zag uit mijn ooghoek de toekomstige buurman al klaar staan om af te houden, maar de Gods where smiling, het ging allemaal perfect. Fluitje van een cent. Eerlijkheidshalve....er was geen aasje wind, of stroming. Maar aangezien we over een week gelicht worden en die pier ons 50 cm. geeft aan beide kanten, wat vanuit het water zeer nauw lijkt, was dit een boost voor ons zelfvertrouwen. Nadat we aan de stroom en water zijn aangesloten zijn we dit kleine privé eilandje gaan verkennen. Er is een heerlijk strandje, waar het resort is geplaatst. Er is een groot zwembad, een luxe restaurant met zeer goede keuken. Aan het strand zijn voldoende ligstoelen, ook bij het zwembad, waar tevens een bar is voor de liefhebbers. Het ziet er prima uit en de marina gasten mogen overal gebruik van maken. We besloten smorgens te werken en smiddags aan het zwembad te genieten. Gisteren heeft John onze twee Yanmars onder handen genomen. Olie verversen bleek een rampzalige ondernemening te worden. Nadat met enige moeite de nieuw aangeschafte oliepomp van AME uit Phuket, tot leven was gewekt en hij tergend langzaam een paar liter olie opzoog, bleek de zwarte smurrie er aan de onderkant net zo hard uit te lopen, of eigenlijk veel harder. We konden niet verhinderen dat er ook wat in het water belande. Shit....snel de zeepfles erbij. Het dek vol met olie, grrrr. Ding van boord, geleegd. Schoongemaakt.Drie keer uit elkaar gehaald.Opnieuw geprobeerd bij de volgende motor.Met hetzelfde resultaat. Het liep er van onderen harder uit als aangezogen werd. Nadat we alle doeken opgebruikt hadden, geen papier towels meer, maar vooral nadat we beide achteruit aan het bidden waren.....heeft John het dure kreng in de asbak gegooid. AME is een knoeier en verkoopt vaak rommel uit China. Maar ze zijn vaak de enige waar je iets kan vinden. We kopen wel weer een nieuwe in Holland en nemen hem mee.Maar dit was niet leuk. Daar was de ochtend mee zoet en we gingen afkoelen in het zwembad.De rest heeft John vandaag gedaan en de motors snorren weer na de beurt. Ik heb ondertussen binnen alles met een oplossing van azijn afgenomen. Onze zeilen liggen keurig in een cabine. In de volgende liggen onze schoon gewassen zonnecovers. Het is heerlijk om zoveel ruimte te hebben. We zijn steeds blijer met Kanticha en naarmate we meer zeilen en ankeren, merken we wat een fijne boot dit is voor lang verblijf. Al ons werk heeft als resultaat dat we dit seizoen niets hebben hoeven repareren. Het ziet er allemaal nog pico bello uit. Tot onze grote verrassing zagen we oude zeilvrienden uit Australië terug, Bill en Debbie van Romance. Buren in Manly Marina, Australië. Ook Manfred en zijn vrouw, Zwitsers die zelfs terug gaan tot Tonga. Allemaal uiteindelijk hier gearriveerd en gebleven. Manfred al 8 jaar, Bill en Debbie sinds 2014. Ze zeilen allen tussen Maleisië en Thailand rond, en hebben geen intentie verder te gaan. Iedereen schakeld een beetje terug zo te merken. Het was leuk om weer bij te praten, cruisers onder elkaar, allemaal rond 2000 in de Pacific gekomen. Het is weer een beetje als vanouds zo. Begin april vliegen wij terug naar Nederland tot eind november. Kanticha staat straks goed afgedekt met haar winter cover op de kant. We hopen dat we haar straks weer goed terug vinden. We hebben ons best gedaan haar goed achter te laten. In dit klimaat kan je dit maar beter doen ook!Dit is het eind van dit reislog voor dit seizoen. Ik zal later nog wel een serie foto's posten om ieder een impressie te geven van het vaargebied, wat echt spectaculair is. We zijn boffers dat we dit nogmaals mogen doen, de eerste keer realiseerden we ons niet dat hier ook een einde aan komt op een dag. Nu beleven we dit veel bewuster en zijn dankbaar ervoor. We wensen allen die dit lezen een heel fijne zomer toe en hopelijk tot volgende winter!

John en An. S/V Kanticha Rebak Island Langkawi

Telaga Harbor Langkawi

We zijn ondertussen alweer een poosje in Langkawi. Zoals alle cruisers die momenteel binnen druppelen hier, ontdekten we dat immigratie wel nog hier resideerde, maar dat customs en de havenmeester in Kuah bezocht moesten worden. Met een huurauto is dat het makkelijkst, openbaar vervoer is er nog steeds niet, alleen taxies. Een motor bike huren kan ook, maar vanaf hier naar Kuah is een heel eind. We hebben een goed adres voor de auto, wat omgerekend 15 euro per dag all in kost. Deze anker plek is vrij populair, we merken dat er een regelmatige stroom boten heen en weer peddelen tussen Thailand en Maleisië, om de VISA verordeningen van Thailand te volgen. Het is een leuke route, met vele stop mogelijkheden, dus voor bijna niemand een probleem. De diesel is hier een prettige 50 cent de liter, ook benzine is goedkoop. We vonden de twee supermarkten weer terug die we 8 jaar terug ook bezochten. Alhoewel we nu niet zoveel meer inslaan. Onze haulout in Rebak Marine is 28 maart gepland, we gaan 20 maart die richting uit en kunnen de zaken dan rustig aanpakken. De ankerplekken in de zuidelijke eilandjes hier zijn heel pittoresk , maar sommige hebben extreme windbullets s'nachts en dat is bizonder onplezierig. We zijn nog niet zo vertrouwd met de boot dat we ieder kraakje of geluidje herkennen. Onze vorige boot had voor haar lengte zo'n oversized ankergerei dat als de boel uitlag ze als een blok op de plek bleef. We hebben hier ook 70 meter 10 mm ketting met 44 pond Rocna anker voor gekocht, groter kon niet vanwege de ruimte ervoor, maar Kanticha is een stuk groter en zwaarder. We gooien genoeg uit, dus wat dat betreft hebben we geen zorgen. Maar we swingen wel meer als een mono. We hebben hier een paar goede zeil tripjes gehad, 20 knopen wind. Hard aan de wind liep ze met dubbele reef in de main en gereefde fok ruim 6 knopen. Met halve wind werd dit 8 tot 9 knopen, net een tank, dat is wel opwindend moet ik zeggen, want je blijft helemaal vlak door stomen. Nu moet ik erbij vermelden dat hier amper golven zijn door de beschutting van de eilanden. En inderdaad, mijn spulletjes blijven op tafel staan....Door de grote sailbag aan de giek valt het zeil er precies in, als we ankeren zijn we zo klaar met opruimen. Het enige waar we nog beduusd van zijn is dat zodra de wind aantrekt dit direct wordt omgezet in snelheid. Met een mono ga je eerst schuiner, met een Cat krijg je meteen een spoor van schuim achter de boot. Hier met windvlagen vanaf de hoge bergen is het zaak op te letten, alhoewel dit model gewoon doorstoomde met Jean zijn boot in ruim 25 knopen met alles op. Dat is niks voor ons, wij zijn van de Reef early mensen. We vertrekken liever met een reefje, wij willen comfort en als we net zo snel gaan als een mono, prima dan. We hebben ondertussen ook een goede tandarts ontdekt in Kuah. Ik kreeg een vervelend kaakabces en gelukkig werd ik goed geholpen door Dr. Chew. Een tengere vrouw met zachte handen, tot ze een scalpel in je abces zet....Met veel antibiotica is het redelijk onder de knie nu. De ontsteking aan de wortelpunten van de kies had dit veroorzaakt. Een paar huizen verder in Kuah is een goede bakker met heerlijke koffie, dus John kon daar op mij wachten. Kuah is nog precies dezelfde rommel bende als vroeger. Wat dat aangaat veranderd er geloof ik niet veel hier. We hebben met nieuw gemaakte zuid Afrikaanse vrienden oude verhalen gewisseld over de Pacific. Grappig als je dezelfde belevenissen hebt gehad, men toch veel raakpunten heeft. Ondertussen genieten we elke dag van het weer, we zwemmen in het warme water en deze keer beleven we alles bewuster. We weten nu dat ook hier uiteindelijk een einde aan komt. Met de reis van onze vorige boot, waren we een stuk jonger en stonden we daar niet bij stil. We dansten zogezegd door de tijd. Nu besef ik hoe kostbaar dit is, dat we dit nog samen kunnen en mogen doen. Het is wel hartverheffend, dat onze buren hier op hun Catamaran 81 en 78 jaar zijn. Kern gezond, met zoveel levens vreugde. Heerlijk zoiets. Maar dat is natuurlijk niet voor ieder weg gelegd. Wij kijken niet zo ver en zijn tevreden met nu. Volgende keer ons laatste stukje voor dit seizoen vanuit Rebak Marina.

De hoogste tijd voor een update

Ik realiseer me dat ik ons reislog schromelijk heb verwaarloosd. Na onze splash zijn we verhuisd naar een plek in de marina, vanwaar we hopelijk zonder iemand te rammen straks weg kunnen varen. We zijn al aardig thuis op onze boot, maar het manuvreren ermee is nog wel een dingetje.. We laten beide motoren elke dag een uurtje draaien en alles gaat goed. Er is enorm veel vervangen en gesleuteld, alle afdichtingen van de saildrives zijn vervangen, dus we keken de eerste dagen met argusogen of we ergens water zagen. Maar gaandeweg werden we wat rustiger. Na een dikke week zijn we, gelijk met One World, de nieuw gedoopte boot van onze vrienden Jean en Linda, vertrokken voor een 2 weeks uitstapje in de phang nga Bay . We moeten wachten tot ons beider export papieren terug zijn uit Bangkok, waarna we kunnen uitklaren en vertrekken naar Langkawi.Volgens Sunsail hebben ze alleen onze foto's nodig van de boot en onszelf en hoeven we niet fysiek aanwezig te zijn. Prima wat ons betreft. Onze eerste stop in Panak, voor het eerst ankeren met een Cat. Er is een bridle, daar gaat de ketting aan en dat fungeert als een soort snubber. We hebben 70 meter nieuwe ketting,plus 50 meter touw eraan. Ons nieuwe anker, een Rocna Vulcan van 44 pond zakt netjes met de ankerwinch naar beneden. Rats en vast, de boot swingt netjes sterk de zijkant op. We zwierden nog wel wat heen en weer, tot we leerden dat je tussen de bridle nog een 8 meter ketting laat hangen als een soort catenary. Volgende stop, Koh Hong. We vonden een mooi plekje , weg van de longboats, die overdag de Hong komen bezoeken. Een soort grote grotten, ingesleten door het water. Deze is prachtig, de grot opend zich binnenin in een grote pool met zicht op de lucht boven je. Via Koh Ping,, ook wel James Bond island genaamd, zijn we verder gevaren naar Koh Pan Yi, gipsy village voor de toeristen. Het gehele dorpje is op palen gebouwd, op het water. De bewoners, muslim vissers en hun familie hebben, zeer slim, allemaal winkeltjes opgezet met van alles en nog wat. Parel kettingen, gekweekt in zout water, in alle kleuren en maten. Onze ankerplek, recht tegenover de moskee, was dezelfde als 9 jaar terug. Het was zeer druk, de grote longtails voeren af en aan, tot half drie. Waarna de rust weder keerde. De ankerplek was prima, net als de vorige keer. Er zijn lekkere eettentjes aan de achterkant, voor in de grote eetschuren werden bootladingen hongerige mensen ingeloodst . Onze volgende stop zou Koh Kudu Yai worden, maar zover kwamen we niet. Eerst ging onze aandrijfriem van de dynamo luidkeels protesteren. Aandraaien hielp niet. Het bleek dat door Sunsail de verkeerde belt erop gezet was. Deze zat ingezakt in de groef. Wij hadden 2 spare belts bij ons, doch hadden aangenomen dat die maat goed was...Jean had een extra belt, die iets breder was en die paste. We gingen weer op weg, maar na 5 mijl, hoorden we op de VHF dat bij Jean de aandrijfriem van de linkermotor ook ging jammeren. Hij bleek het zelfde euvel te hebben. Zijn spare zat op onze motor, op de andere motor is hij voortgesukkeld. We veranderden van koers en gingen linia recta naar Yachthaven, die fantastische ankerplekken heeft achter de marina. We bleven dicht bij elkaar, zodat we evt. Een sleepje konden geven. Vlak voor de marina begaf de andere belt van Jean het ook. De mannen hebben,na het ankeren een moto bike gehuurd en zijn naar Craig van de Yanmar, gereden. Daar hebben ze 4 nieuwe riemen gekocht, de juiste maten deze keer. De volgende dag zijn die erop gezet. We lagen daar heerlijk en we besloten maar even te relaxen. Het eettentje, Mamma's restaurant, waar we vroeger ook aten, was er nog steeds, Mamma ook trouwens. Het eten was onveranderd heerlijk. We zaten elke middag op de houten banken aan het water, onze dinghy bij Yachthaven. Daar kan je nog steeds voor een klein bedrag van de douches en water gebruik maken. Heel cruisers friendly. We kregen een telefoontje van Sunsail, onze papieren waren klaar, maar we moesten onmiddelijk terug naar Ao Po, want Customs wilde beide boten inspecteren. John protesteerde en zei dat we op het noordelijkste puntje lagen en no way, kwamen we nu even naar Phuket. We hadden geluk en Phuket kwam als uitzondering, lees wat smeergeld, naar Yachthaven. John en Jean stonden op wacht bij de poort. Ik realiseerde me plots, dat Jean zijn boot al was uitgerust met de nieuwe naam, iets wat Sunsail had gezegd, mocht pas als de papieren waren getekend. Ik riep naar Linda dat ze iets over die naam moest hangen, voor ze kwamen. Nadat ze geprobeerd had een sprei ervoor te hangen met knijpers, wat compleet weg waaide, plakten ze zwarte vuilniszakken over de naam. Het hield gelukkig. Er kwamen vier man in Johns dinghy aan, in het zwart gekleed. Ik voelde mijn buik samen trekken, wat gaan we nu beleven, dacht ik. Het viel allemaal reuze mee, alles bleek in orde blijkbaar. Wat ze nu kwamen inspecteren weet ik niet. Iedereen zat gezellig in de Kuip. Na hun vertrek, hebben we er een glas wijn opgedronken. We hadden onze Clearence papers, paspoorten afgestempeld. We konden vertrekken. De volgende morgen zijn we tot vlak voor de ondiepe doorgang gekomen van Koh Yao Yai. We wilden met half tide daar door heen. De ankerplek bleek rolly, het feit dat we op twee drijvers rusten, was zeer goed merkbaar. Met een mono was dit een slapeloze nacht geworden. De volgende ochtend voeren we door de passage. Nou, het was wel spannend, wij gingen voorop en One World achter ons. Op een moment zag ik nog 1,30 op de meter. Ik sloot even de ogen en dacht, links of rechts uitdraaien. Voor ik kon beslissen was het 1,50 dus blijkbaar een ondiepe plek. Eerlijk gezegd was ik blij toen we na 7 mijl erdoor waren. Wat we toen nog niet wisten, onze dieptemeters waren verkeerd afgesteld en gaven ruim 80 cm. minder aan. Voor de chartergasten blijkbaar. We merkten het toen we hier in Telaga Harbor binnen voeren. De kaart geeft 2 meter aan als minimum. Ik zag 1,30 op de meter bij binnenkomst en stond alweer met gekromde tenen. Het was laag water, maar....We zijn met een stok gaan meten en merkten het verschil. Koh Lanta was de tweede stop, oh oh, wat is op die plek veel veranderd en niet ten goede. Het leuke badplaatsje was nu uitgeroeid tot een grote herrieplek. Wat wel is gebleven, er zijn genoeg mogelijkheden om rust te vinden, gewoon verder van de hub bup. Volgende leer stopped we in Railey Beach, zonder herrie . Koh Muk, nog exact hetzelfde. We bleven er drie heerlijke dagen.Koh Petra stond in mijn logboek van vorige keer als een slechte plek. We hadden toen regen en wind, nu was het doodkalm, dus we besloten daar toch een tussenstop te maken. Dat bleek een vergissing. We kwamen met prachtig weer, maar om 5 uur draaide de wind naar west en vervelende golven kwamen uit open zee. We lagen ook nog eens met de kont naar de kant, maar we hadden ver genoeg uit geankerd. Bij nader inzien, lagen we waarschijnlijk zover uit, dat we geen protectie meer hadden...maar goed. We hebben Petra uit ons adres boek geschrapt. Taratoa was de laatste stop voor Langkawi. We ankerden op het uiterste zuidpuntje, in een kleine baai met wat vissers boten. Een heerlijk rustige nacht, na wilde Petra. De volgende morgen deden we de laatste mijltjes naar Telaga Harbor, waar we konden inklaren. Dachten we. De ankerplek achter de twee artificiele eilandjes is erg mooi. De holding is slecht, het is soft mud. Je wilt hier wel behoorlijk wat ketting uitgooien. Bij het kantoor bleek dat Immigratie hier nog wel zat, maar Customs, voor de boot zat in Kuah. Lekker handig. Onze paspoorten werden gestempeld en we besloten om gezamenlijk een auto te huren en naar Kuah te rijden. Waar we tevens boodschappen konden doen. De beide boten hebben zich keurig gedragen onderweg. We hebben de helft kunnen zeilen, soms in minder dan 7 knopen. Alles blijft staan, omdat de boot niet rolt, dat is wel makkelijk. Waar we aan moeten wennen is het feit, als je opeens 15 knopen wind hebt, de boot 8 of 9 knopen vaart. Van het ene moment op het andere accelereert de boot. De wind wordt direct omgezet in speed. De meeste Catzeilers vinden dat natuurlijk geweldig, wij vinden het doodeng en moeten nog leren dat onze tenen niet krom hoeven te staan. Er gebeurt niks engs, maar je hoort opeens achter je al dat water keihard ruisen. Enfin....we liggen nu een beetje te schuilen deze week, we hebben tussen de 20 en 25 knopen. We liggen hier rustig, hebben water van de marina voor een paar euro. Er is een lekkere bakker, ach we hoeven niet zo nodig. Onze dinghy met aluminium bodem en de 8 pk. vliegen over het water. Wat een luxe, we krijgen geen spatje water over ons heen. Ook de electrische lier aan de davits is een uitkomst, we hijsen zonder enig probleem de boel op ermee.Eind van de week, als het weer kalm is gaan we naar de twee zuideilandjes, waar mooie ankerplekken zijn. We hebben in Rebak Marina besproken om te storen deze keer. Eind maart gaan we de marina in en op de kant. 3 april vliegen we via Phuket terug naar Nederland. Wel, zo is ieder weer wat op de hoogte van ons wel en wee. Volgende keer onze verdere belevenissen.

Happy New Year and what a splash....

Het is de 31ste December vandaag en onze Splash is achter de rug. Dat had toch wel wat voetjes in aarde, voor Kanticha in het water lag. Zoals zoveel van onze zorgen, werden de problemen veroorzaakt door de enorme wan orde bij SunSail. We moesten eerst op de trailer gezet worden en dat was gepland op dinsdag, onze twee roeren moesten eerst bevestigd worden. Woensdag morgen was dan het grote moment. Dinsdag morgen, grote paniek. We hadden wel onze twee roeren, maar alle bevestigings benodigdheden waren nergens te vinden. Ook niet op voorraad. We hadden twee Stainless keys nodig, die op maat gemaakt moesten worden. Onze trouwe Stainless man gebeld, Kun SAN. Die was op vakantie, vertelde hij tot 11 januari. Hij gaf John een adres waar hij naar toe kon In Phuket. John op zijn motobike er naar toe. Can Do, goden zij dank. Finish tomorrow. Ondertussen zag ik een van de figuren van SunSail over het terrein rijden. Ik vroeg of hij bij ons alles kon checken voor die roeren, want wij hebben ze er niet afgehaald en daardoor geen idee wat en hoe het bevestigd was. De SunSail man zei dat we ook nog twee bearings en bijpassende bouten moesten hebben. Maar, gelukkig voor ons, die hadden ze net binnen na een maand wachten. Ik zei, geef ze maar meteen hier...De splash moest een dag uitgesteld worden, want de keys waren niet op tijd klaar en stel ze pasten niet.De manager van de haven begon al te kreunen toen hij John in zijn kantoor zag binnenstappen. Ohh niet weer,he! We kregen alle medewerking, want hij weet dat het niet aan ons ligt..De volgende dag heeft John de keys opgehaald. Zo, dat was dat. Op woensdag werden we keurig op de trailer gezet. De roeren konden eronder. Maar wie er kwam, geen SunSail om dit te doen. Ondanks dat John iedereen extra had gewaarschuwd op tijd te zijn. Het bleek dat men geen tijd voor ons had. Weer gebeld...Er kwamen twee recent aangespoelde "medewerkers" van SunSail hun diensten aanbieden. Die konden de klus wel klaren. Niet gehinderd door enige kennis van zaken zoals gebruikelijk bij deze firma. Ik had er genoeg van en In duidelijke taal verteld dat ze op moesten krassen En de juiste mensen moesten sturen. Dat werkte beter, ook al hoorde ik Bitch mompelen. Ondertussen kwam de baas van de werf maar eens langs. Net toen we dachten, we moeten weer terug gezet worden, kwamen ze aangescheurd. Ik ben tactisch weggegaan naar Jean en Linda om ieder zijn werk te laten doen. John bleef alles goed in de gaten houden. Bij Jean en Linda aangekomen, kwamen de boys van SunSail daar opeens opduiken. Wat bleek....de bearings en bijpassende bouten, ons verstrekt, pasten niet. Of die van Jean zij boot "geleend" konden worden, als die zouden passen. John was ondertussen helemaal wit van woede en stress. Als die van Jean niet pasten, was er geen reserve en nieuwe duren 4 weken. Dan moesten we weer terug op de hard. We hadden groot geluk en met wat vijlen konden die van Jean erin. Voor Jean werden degene die bij ons niet pasten weggebracht om machinaal uit te vijlen. Uiteindelijk, nadat alle zaken passend waren gemaakt, was de klus geklaard en konden we de volgende morgen alsnog om 9 uur te water. Wat een aggravatie, we hebben diverse malen tevoren gevraagd of alles er wel was. Nu liggen we in de marina, bij te komen. We merken wel dat zulke taferelen een aanslag op je lijf zijn, we zijn allebei doodmoe en hebben een paar dagen rust nodig. Vanavond oudejaar, vieren we samen met Jean, Linda, bij Lori en haar vriend. We hebben kip saté, gekruide kippenbouten, met onze knoflooksaus en een lekkere salade en Lori heeft een half varken aan het spit. Tesamen met vele flessen wijn, verdrinken we snel onze worries. Het eigenlijke plan was naar een leuke ankerplaats te varen, maar het waait 2 dagen 28 knoop buiten. Voor ons eerste tochtje lijkt het ons beter te vertrekken met 5 knopen of zoiets....We liggen Up Town, tussen allemaal mega jachten. We wilden een makkelijke plek, de baas weet dat we nog niet echt manuvreren kunnen en met dat in gedachten, heeft hij ons geplaatst waar veel ruimte is. Wel lieve lezers, voor eenieder die na dit verhaal denkt, je moet toch wel zot zijn, ja een beetje gek is wel vereist!Voor eenieder, een heel goed en gezond 2017!

Onze tweede Kerstmis in Phuket

Het is vandaag eerste Kerstdag en het is overal rustig vandaag. We hebben niet echt het Kerst gevoel hier, waarschijnlijk door het klimaat. Er staat wel een grote Kerstboom hier bij de marina en er wordt Kerstmuziek gedraaid voor de toeristen. Ondanks dat het een Christelijke feestdag is, vieren ook redelijk veel Thai het met een extra vrije dag. We hebben een gezellige Brunch gemaakt met elkaar in Lori haar apartement. Er stond een enorme kalkoen in de oven, meegenomen in de koffer....van haar broer uit Canada.Er was van allerlei lekkers gebakken door hen, wij namen de salade mee en Jean en Linda het fruit dessert. Koude champagne, witte en rode wijn complimenteerde het geheel. We waren voor de verandering allemaal zeer netjes gekleed, ook weer eens leuk. Het kan nu ook makkelijk, we zijn door het werk heen. Helaas blijven we, masochisten die we zijn, telkens nieuwe zaken verzinnen om te doen. Allemaal verbeteringen, dat wel. Maar genoeg is genoeg voor dit jaar. We hebben gisteren nog een laatste rondje door de hard ware store gedaan. Met het allerlaatste.....lijstje in de hand.Woensdag gaan we het water in. We worden dinsdag op de trailer gezet, zodat onze twee roeren erop gezet kunnen worden. Dan eindelijk de splash. Toch nog weer 2 maanden op de hard gestaan bij elkaar. Maar we kunnen echt tevreden zijn, het ziet er prima uit allemaal, dat geeft wel een fijn gevoel. Nu zijn wij, geloof ik, pietepeuters in de hoogste graad, als ik dit met anderen vergelijk. Maar we zijn nu eenmaal pietjes precies en alles wat maar enigszins vreemd eruit ziet, gaat bij ons de boot uit. Het heeft wel een nadeel, we hebben ondertussen de halve boot vernieuwd, geloof ik. En dat merkten we financieel wel. We hopen maar dat in de toekomst de volgende eigenaars dit ook waarderen. In ieder geval varen wij met een goed nagekeken boot En dat is ons heel wat waard. Als ik nu terug kijk, hebben we 6 maanden aan de boot gewerkt. Er is een hoop te zeggen voor een kant en klaar schip....We willen een aantal dagen in de marina blijven, om de beide motors lekker te laten lopen. En verders alles in het water te checken. Daarna gaan we richting onze eerste ankerplaats. Zodra we onze bootpapieren uit Bangkok terug hebben, kunnen we uitklaren en gaan we richting Langkawi. Het zal wel even vreemd zijn na zo'n tijd weer te gaan cruisen. Onze grote Shopping is ook gedaan. Samen met Jean en Linda, vulden we een complete achterbak van een busje. De cockpit stond vol, bier, fris, melk, een kleine mini supermarkt van blikjes en alle mogelijk nodige spullen. Ik was een ochtend bezig alles in mijn voorraad boek op te schrijven en daarna in Zip lockers weg te bergen. Alle carton verpakkingen worden weggegooid, voor evt. kakkerlak eitjes. Ik sta nog steeds versteld van de enorme ruimte aan boord. De bakken zijn giga groot. We hebben 4 cabines, die we onderverdeelt hebben in een, die de werkruimte is van John. Met al zijn gereedschap. Eentje heb ik als voorraad ruimte voor mijn verse spulletjes, uien, aardappelen, dat soort dingen. Aangezien we ook 4 hangkasten hebben, nemen we ieder ons eigen hut voor de kleding. Is dat niet riant? We hebben een gastenhut, die houden we verders leeg. Zo gebruiken we de ruimtes efficiënt en houden we het lekker opgeruimd. Wat me nu bezig houdt zijn de frutsels, zoals leuke tafelkleedjes voor de cockpit. Heerlijk hoor, op het moment luieren we aan het zwembad. De druk is van de ketel. 2017 zit er aan te komen, we hopen dat voor een ieder die dit leest, het een goed jaar wordt met veel geluk en gezondheid. Dat ieders dromen mogen uitkomen.John en ik wensen ieder het allerbeste toe! Tot ons volgende verhaal in 2017......

Alweer een bootshow en Kerst in Phuket

Het lijkt wel of de tijd heeft stil gestaan, we zien de voorbereidingen om ons heen voor de jaarlijkse bootshow hier in Ao Po Gran Marina. Die bootshow is eigenlijk voor de eigenaren van Super Yachts, er liggen er 8 afgemeerd aan de pieren. Kleine cruise schepen, allemaal met een boel bemanning in shirtjes met de bootnaam en witte bermuda broeken. Er staan Mc. Laren sportwagens op de kade, mustangs en porches. Net als vorig jaar komen er bussen Chinezen die malle foto's maken bij die auto's . We kunnen bijna niet geloven dat er een vol jaar voorbij is gegaan. Onze Kanticha staat nog op de hard, we hadden een afspraak voor de zogenaamde Splash, vlak voor de bootshow. Een combinatie van de volle marina en bij ons een electra probleem zorgde voor uitstel. We hopen nu eind volgende week echt het water in te gaan. Alles is van de lijst afgeschrapt. De eerste weken leek het wel of er meer bij kwam als weg gestreept werd. Maar gaandeweg werden de lijstjes steeds korter. Nu alleen nog grote boodschappen inslaan, de bakken zijn nog leeg. We eten elke dag in ons favoriete restaurantje, als we naar Phuket rijden, eten we daar. Gekookt is er nog niet aan boord, behalve een eitje. We hebben bij Immigratie een verlenging van ons visum gehaald. We kregen in Amsterdam helaas nu alleen een single entry visum en dat betekend straks een tripje naar Penang. We hebben een nieuwe plek gevonden om de boot op de wal achter te laten. Iets noordelijk van hier, minder luxe, maar een stuk goedkoper. Als je 8 maanden op de kant staat, wil je wel vergelijken hier. Het verschil is aanzienlijk in prijzen. In april zorgen we dat we daar terug zijn. De procedure als je een boot hier koopt, is dat als eenmaal je papierwerk van Bangkok terug is, je 5 dagen hebt om uit te klaren.Dan is het richting Langkawi varen. Geen grote afstand, zo'n 180 mijl ongeveer. Er zijn vele eilandjes waar we kunnen stoppen onderweg, wat fijn is. Dan hoeven de dagelijkse trips niet zo lang te zijn. We moeten tenslotte nog wel even wennen aan het Cat zeilen. We bestuderen het touwwerk en kijken eens omhoog naar onze 20 meter mast. De giek is 6 meter, ook al zo'n gevaarte. John heeft de eerste klim al achter de rug, gelukkig hebben we mast steps! Ik draaide me nog een lam armpje op die winch aan de mast, ik heb geen conditie in mijn arm blijkbaar. John klimt zo vlug naar boven, ik draai als een gek, maar houd hem niet bij. Boven gekomen wilde John de nieuwe VHF antenne plaatsen die bij de AIS werd geleverd. Een mooi ding, maar John kreeg de oude er niet af, die bleek uit een geheel te bestaan, inclusief de kabel. Na een poos prutsen, kwamen er twee schroeven naar beneden en toen de schroevendraaier volgde,besloten we dat die oude er maar op blijft zitten. Hij werkt verders prima, met de splitter en AIS, dus lekker laten zitten dan maar. Gelukkig zeilde de schroevendraaier langs het dek op de grond. Net als de schroeven, die we niet meer vonden trouwens. Naar beneden ging een stuk sneller met mijn winch, zachtjes laten vieren en hup hup daar stond John weer op het dek.We zijn nu goed aan de warmte gewend, maar goed ook, want op de wal is het een stuk warmer dan op het water. We hebben twee grote ventilatoren draaien, dag en nacht in de boot. Dat is ook prettig met slapen. Onze aussi vrienden zijn ondertussen ook gearriveerd en ook zij zijn nu druk bezig met hun boot, die een klein stukje verder staat. We lachen wat af soms, gedeelde smart is halve smart tenslotte. Jean ziet er uit als een piraat, met zijn bandana. Als zijn hoofd opduikt uit de motor ruimte, kletsnat, met die lap, moeten we alweer lachen. Maar het is ook voor hen best een klus zo'n boot goed op orde te brengen. We troosten ons met de gedachte dat we straks heerlijk voor anker liggen op onze bedjes voor op de trampoline, een glas in de hand, kijkend naar de zakkende zon. Nu staan we beide nog op het asfalt en het lijkt wel of we op een reuze parking staan, overal om ons heen staan auto's en bussen voor die bootshow geparkeerd.Are we having fun? Ja hoor, want yachties zijn namelijk een beetje gek en vinden het heerlijk 100 dollar biljetten in het water te gooien. Je herkent een Yachtie aan zijn afgetrapte schoenen, broek met vlekken en rafelige T-shirt. Je moet ook een beetje gek zijn denk ik, om dit leuk te vinden.Vanmiddag namen diverse mensen foto's van onze boot, ze ziet er dan ook prima uit nu. Een echte cruiser, met haar zonnepanelen, windgenerator en zonneschermen. Nu nog gaan cruisen........

De laatste klusjes

We hebben helaas nog steeds wat koelkast perikelen. Hij heeft 2 dagen gewerkt en daarna was het weer gedaan. Weer gebeld en de heren kwamen weer. Freon was in orde volgens hen. Na twee uur kwamen er 2 man bij en nog 2 uur later hebben we het opgegeven in de gaten te houden wat ze aan het doen zijn. De Stainless man was in de kuip bezig met de stalen buis, hij last ter plekke houders eraan, zodat het netjes vastgeschroefd kan worden vlak boven de Sun covers. Wij dachten dat dit de meest simpele manier zou zijn om die kabel weg te werken, maar die rail loopt enigszins gebogen. Het is dat die man echt heel erg goed is en alles kan maken, anders was het niks geworden. Het was voor hem zelfs een lastig werkje. Als die buis niet mooi strak er tegenaan zit, lukt het niet de schroeven in de houders goed aan te draaien, met alle gevolgen van dien later. Het is echter perfect geworden, zoals alles wat hij heeft gemaakt. Om 6 uur s'avonds bleken de koelkast mannen ook het euvel gevonden te hebben, de elektronische control box bleek defect. Een nieuwe is erin gezet en ze komen nog checken...we hebben ondertussen gemerkt dat hij het wel doet, maar een kant koelt stukken minder, dus we vermoeden toch een tekort aan freon. Maar de melk en boter zijn tenminste koud, ook John zijn bier trouwens. We zijn gisteravond voor het eerst naar de avondmarkt gegaan in het moslim dorp. Heel erg druk, maar wat er aan eten werd verkocht, was niks voor ons. Ik zag overal vliegen op neerstrijken en de hele boel was smoezelig. Of dit nu komt doordat het een moslim dorp is, want normaal gesproken kan je hier overal, ook in de stalletjes heerlijk eten. We kregen op de markt nog een tropische stortbui te verduren. Iedereen om ons heen was kledder nat, wij stonden toevallig onder het enige droog gebleven afdak, samen met een kat. Het water steeg alarmerend en vormde grote poelen. Na 15 minuten hield het plotseling weer op en wij klommen snel op de moto bike en hebben bij de 7/11 super wat eten ingeslagen. Vlak bij de marina kennen we een klein stalletje waar Thai mamma stukken gebraden kip verkoopt, die heerlijk waren. Die markten slaan we maar over. Terug naar onze electriciteit klus: Nadat de pijp geplaatst was heeft John de kabel erdoor getrokken, we dachten dat de grootste klus hiermee gedaan was en het simpel naar beneden kon worden geleid binnen. Dat bleek niet zo. Nadat we het plafond in het keuken gedeelte hadden weggehaald,bleek er geen opening naar beneden te lopen, maar zijwaarts. Na het plafond in het slaapgedeelte te hebben verwijdert zagen we dat daar inderdaad de kabels liepen.Het gehele dak is dubbel met luchtkamers, met schotten als versteviging. Heel goed en stevig gemaakt, dat wel...maar! Net toen we wanhopig overwogen net zolang te boren tot we op de bestemming waren, kregen we Voor elkaar om in bestaande openingen door te trekken.De stalen kabel die John had gekocht als doortrekker, bleek onmisbaar. Alles zit er weer in, de kabel zit op zijn plek, onzichtbaar lopend, John heeft net de boel op de regulator aangesloten. We wilden dit hele gebeuren eerst laten doen, maar besloten dat we het ook zelf konden doen. Werk laten doen, waar geen kennis voor nodig is, dat kost niet onredelijk. Maar skilled labor, ook al komen ze met 4 man en heeft er maar een kennis van zaken, dat kan flink oplopen. Dus we zijn blij dat het gelukt is. Onze windgenerator komt morgen aan de beurt.......eerst even uitblazen Aan het zwembad en een lekkere duik nemen!

De Thai way of life

We merken dat de regentijd wat afneemt. Bij aankomst was er iedere dag wel een bui, nu veel minder vaak en meestal in de namiddag.vaak zitten we dan op de motor en racen naar de boot. Meestal zijn we op tijd, laatst was het zo erg, we moesten echt schuilen en kwamen pardoes bij een moslim familie terecht. We wilden alleen onder haar afdak schuilen, maar we moesten plaats nemen aan de tafel, er kwam flessen water en een soort vreselijk smakende cake op tafel. Ik bedacht hoe anders deze mensen zijn als welke ik in b.v. Delft tegen kom. Ze zijn hier zo vriendelijk en we verwachten dit helemaal niet. De cake hebben we opgegeten, ze keek ons vol verwachting aan, dus met een brede lach laten merken hoe lekker we het vonden. We gaven wat geld voor de kleintjes die overal rondliepen, wat ze niet wilde accepteren. Pas toen we uitdrukkelijk naar de kleintjes wezen, nam ze het aan. We realiseerden ons weer eens, deze mensen hebben niets en geven het laatste nog weg. De dagen glijden voorbij, we rommelen maar verder. Soms gaat iets helemaal even niet. We hadden een freon lek in de ijskast. Is gerepareerd. Helemaal fijn, alleen toen de mannen weg waren ging een lade niet meer open of dicht. Na veel gepriegel hadden we hem open en bleek hij er scheef te zijn ingezet. Houder verbogen. Geen probleem, wij klimmen weer op de motor en gaan naar Home Pro, waar we de eerste houders ook hebben gekocht. Met de nieuwe houders terug. We wilden ze er snel opzetten, het was bloedheet en we wilden de koelkast weer aan hebben. Houder erop, lade ging maar half dicht. Houder eraf, gekeken. Niks gezien....ik zal niemand vermoeien, maar het koste ons uren voor we ons realiseerden dat we beide houders dienden te veranderen, want die nieuwe was ietsje anders. Met onze verhitte koppen zagen we dit pas later. Nu vanmorgen hebben we beide er correct ingezet, lade ging dicht. Hoera! Alleen viel de stroom uit en is na 15 uur nog niet terug. Niemand op de hard kan vandaag werken, iedereen zit gewoon onder de boten, te wachten tot de stroom weer komt. Niemand protesteerd, behalve wij dan. De Thai zijn zo flegmatiek en nemen alles zoals het komt. De inborst is ontzettend vriendelijk en nee zeggen is helemaal uit den boze. Dus als iets niet gaat of kan, zeggen ze met een brede lach, Yes, cannot. Vroeger hoorden we alleen Yes, wat de gekste taferelen gaf. Want ze knikken er ook nog eens bij. Onze boot is geschuurd en anti fouling zit er nu op. De zijkanten zijn gepolished. Ze blinkt als een spiegel, hoe ze het voor elkaar krijgen weten we niet. We zijn zo tevreden en vertelden hem dat ook. Als je hier een prijs afspreekt, houden ze zich eraan. Als je een deposit betaald, geeft niemand je een betalalbewijs, hebben ze geloof ik nog nooit van gehoord. Dit zijn allemaal lokale mensen die alles al doende geleerd hebben. Fair play is belangrijk voor ze En gezeur achteraf hebben ze hier een hekel aan. Terecht. We hebben een aantal heerlijke restaurantjes gevonden in de buurt, mede dankzij zeil vrienden hier. Die spreken een aardig mondje Thai en weten ook beter wat te bestellen. We koken niet op de boot, iedere middag gaan we ergens eten. Meestal zijn we 150 baht kwijt, ongeveer 4 euro, met z'n tweetjes. Zeer uitgebreid is het 150 p.p. Dus je begrijpt, geen gekook. Er zijn prima supermarkten, luxe, waar alle buitenlandse spullen te koop zijn. Lokale, waar spotgoedkoop lekkere zaken te vinden zijn.De markten zijn overal, vooral de avondmarkt waar iedereen gaat eten. We zijn nog te druk geweest om vaak te gaan, maar het is een leuke afwisseling. John is nu onderweg met 4 houten treden, die zaten op de zwemtrap. We willen die vernieuwen, maar.....het is zoeken naar een houtbewerker. Hij maakt ook jacht op een trekveer, we moeten een kabel door het afdak zien te krijgen. Deze kabel is van de 5 zonnepanelen en moet naar de accu's . Via het dubbele dak van de veranda achter op de boot. We hebben besloten dat we dit best zelf kunnen, maar het is wel een klus. Alle panelen moeten eruit worden geschroefd, de lampjes zitten daar ook....ik maak maar wat foto's als we het weer in elkaar moeten zetten. Dat soort taken doen we fris en fruitig in de ochtenden, anders wordt het een verhitte boel bij ons. Toch is het heel bizonder, we zijn samen uren bezig, doorweekt van de hitte, lade erin, lade eruit. Gevloek (van mijn kant) en dan plots zien we het licht en krijgen we de boel voor elkaar. Dan zitten we na te hijgen, maar kijken naar die gedane klus naar die verdoemde lade, die dan maar mooi weer dicht zit,en zijn zo tevreden. Zo werken we samen door alle klussen heen, terwijl ik met een klein kwastje de saildrives 3x in de primer zet, is John bezig met de roeren. Gelukkig vinden we het samen fijn om alles zo goed mogelijk in orde te maken. Morgen komt SunSail de laatste klussen van hun kant doen bij ons. Colin is al een oude bekende en heeft al veel werk vorig jaar gedaan bij ons.We wachten nog op twee nieuwe propellers, die bleken ook corroded, oftewel niet goed, te zijn. Eentje betaald Sunsail, want de ander is opgeknapt. Maar wij willen 2 nieuwe en die andere houden we als spare. Ze zijn in de bestelling. Onze wintercover wordt ook de komende maanden genaaid, voor de volgende storage. Dan kunnen we de boot prima afdekken,terwijl we toch voldoende ventilatie houden. We zien het einde van de tunnel langzaam dichterbij komen!