We zijn ondertussen in Rebak Marina op het kleine privé eilandje Rebak beland. Vanuit Thailand hebben we onze reservering gemaakt, met enige moeite nog. Er werd ons gemaild dat er geen reservering werd gemaakt zonder betaling per credit card. Hoeveel die betaling dan was, kwamen we ondanks herhaaldelijk vragen niet achter. Er werd echter uitdrukkelijk vermeld dat er geen refund was.We kregen een keurig kostenplaatje, dus we hebben onze gegevens maar doorgegeven en vertrouwd dat we geen refund nodig zouden hebben.Vanuit onze vorige ankerplek hebben we tevoren even gebeld en toen we voor het kanaaltje lagen om binnen te lopen, hebben we via de VHF radio opgeroepen. Wie bent U......John moest het phonetisch spellen, blijkbaar hadden ze nog nooit van ons gehoord. Ik kan U niet vinden in de computer....Ik dacht, dat begint al goed hier. Plots zei de madam, komt U maar, plek E Dock aan het hoofd van de pier. We waren blij, want dat is een makkelijke plek, we zijn nog geen marina verder ingevaren, dus nog niet zo bedreven in het niet rammen van de mede cruisers daar. Komen we in de buurt van die pier, liggen er twee boten aan. John aan de radio, Kanticha hier, de plek die U mij geeft is vol. Een man, waar bent U nu? John: in de marina ,Sir. Die man: How come? Waarom heeft U tevoren niet opgeroepen! We moeten die pier nog vrijmaken. Kunt U buiten wachten? Dus....draaien in een smalle kom. Op de spot. En voorzichtig weer naar buiten. Daar hebben we 15 minuten gewacht voor we een oproep kregen. U krijgt E 28. Er staat iemand voor uw touwen, stuurboord aanmeren. Wij doen voor de zekerheid maar aan alle 4 hoeken touwen, plus alle fenders die we hebben. We hebben daarbij twee rode ballen, zo groot, maar vooral zwaar, ik ging de eerste keer bijna overboord ermee. Sommige van onze lezers kennen het gevoel, je vaart een nauwe marina in, allemaal pieren. Nummers niet te lezen en je hoopt ergens een wuivend mannetje te zien. Gelukkig zie ik zeer goed op afstand, aan het eind van een smal laantje ( in mijn ogen dan) stond ons mannetje te zwaaien. John stond ready met alle touwen en onze paniek ballen als het mis zou gaan. Ik knarste met mijn tanden en dacht aan de instructies van Jean. Stuur vast zetten, knuppels in de handen en stapvoets.. Ik zag uit mijn ooghoek de toekomstige buurman al klaar staan om af te houden, maar de Gods where smiling, het ging allemaal perfect. Fluitje van een cent. Eerlijkheidshalve....er was geen aasje wind, of stroming. Maar aangezien we over een week gelicht worden en die pier ons 50 cm. geeft aan beide kanten, wat vanuit het water zeer nauw lijkt, was dit een boost voor ons zelfvertrouwen. Nadat we aan de stroom en water zijn aangesloten zijn we dit kleine privé eilandje gaan verkennen. Er is een heerlijk strandje, waar het resort is geplaatst. Er is een groot zwembad, een luxe restaurant met zeer goede keuken. Aan het strand zijn voldoende ligstoelen, ook bij het zwembad, waar tevens een bar is voor de liefhebbers. Het ziet er prima uit en de marina gasten mogen overal gebruik van maken. We besloten smorgens te werken en smiddags aan het zwembad te genieten. Gisteren heeft John onze twee Yanmars onder handen genomen. Olie verversen bleek een rampzalige ondernemening te worden. Nadat met enige moeite de nieuw aangeschafte oliepomp van AME uit Phuket, tot leven was gewekt en hij tergend langzaam een paar liter olie opzoog, bleek de zwarte smurrie er aan de onderkant net zo hard uit te lopen, of eigenlijk veel harder. We konden niet verhinderen dat er ook wat in het water belande. Shit....snel de zeepfles erbij. Het dek vol met olie, grrrr. Ding van boord, geleegd. Schoongemaakt.Drie keer uit elkaar gehaald.Opnieuw geprobeerd bij de volgende motor.Met hetzelfde resultaat. Het liep er van onderen harder uit als aangezogen werd. Nadat we alle doeken opgebruikt hadden, geen papier towels meer, maar vooral nadat we beide achteruit aan het bidden waren.....heeft John het dure kreng in de asbak gegooid. AME is een knoeier en verkoopt vaak rommel uit China. Maar ze zijn vaak de enige waar je iets kan vinden. We kopen wel weer een nieuwe in Holland en nemen hem mee.Maar dit was niet leuk. Daar was de ochtend mee zoet en we gingen afkoelen in het zwembad.De rest heeft John vandaag gedaan en de motors snorren weer na de beurt. Ik heb ondertussen binnen alles met een oplossing van azijn afgenomen. Onze zeilen liggen keurig in een cabine. In de volgende liggen onze schoon gewassen zonnecovers. Het is heerlijk om zoveel ruimte te hebben. We zijn steeds blijer met Kanticha en naarmate we meer zeilen en ankeren, merken we wat een fijne boot dit is voor lang verblijf. Al ons werk heeft als resultaat dat we dit seizoen niets hebben hoeven repareren. Het ziet er allemaal nog pico bello uit. Tot onze grote verrassing zagen we oude zeilvrienden uit Australië terug, Bill en Debbie van Romance. Buren in Manly Marina, Australië. Ook Manfred en zijn vrouw, Zwitsers die zelfs terug gaan tot Tonga. Allemaal uiteindelijk hier gearriveerd en gebleven. Manfred al 8 jaar, Bill en Debbie sinds 2014. Ze zeilen allen tussen Maleisië en Thailand rond, en hebben geen intentie verder te gaan. Iedereen schakeld een beetje terug zo te merken. Het was leuk om weer bij te praten, cruisers onder elkaar, allemaal rond 2000 in de Pacific gekomen. Het is weer een beetje als vanouds zo. Begin april vliegen wij terug naar Nederland tot eind november. Kanticha staat straks goed afgedekt met haar winter cover op de kant. We hopen dat we haar straks weer goed terug vinden. We hebben ons best gedaan haar goed achter te laten. In dit klimaat kan je dit maar beter doen ook!Dit is het eind van dit reislog voor dit seizoen. Ik zal later nog wel een serie foto's posten om ieder een impressie te geven van het vaargebied, wat echt spectaculair is. We zijn boffers dat we dit nogmaals mogen doen, de eerste keer realiseerden we ons niet dat hier ook een einde aan komt op een dag. Nu beleven we dit veel bewuster en zijn dankbaar ervoor. We wensen allen die dit lezen een heel fijne zomer toe en hopelijk tot volgende winter!

John en An. S/V Kanticha Rebak Island Langkawi