Ik realiseer me dat ik ons reislog schromelijk heb verwaarloosd. Na onze splash zijn we verhuisd naar een plek in de marina, vanwaar we hopelijk zonder iemand te rammen straks weg kunnen varen. We zijn al aardig thuis op onze boot, maar het manuvreren ermee is nog wel een dingetje.. We laten beide motoren elke dag een uurtje draaien en alles gaat goed. Er is enorm veel vervangen en gesleuteld, alle afdichtingen van de saildrives zijn vervangen, dus we keken de eerste dagen met argusogen of we ergens water zagen. Maar gaandeweg werden we wat rustiger. Na een dikke week zijn we, gelijk met One World, de nieuw gedoopte boot van onze vrienden Jean en Linda, vertrokken voor een 2 weeks uitstapje in de phang nga Bay . We moeten wachten tot ons beider export papieren terug zijn uit Bangkok, waarna we kunnen uitklaren en vertrekken naar Langkawi.Volgens Sunsail hebben ze alleen onze foto's nodig van de boot en onszelf en hoeven we niet fysiek aanwezig te zijn. Prima wat ons betreft. Onze eerste stop in Panak, voor het eerst ankeren met een Cat. Er is een bridle, daar gaat de ketting aan en dat fungeert als een soort snubber. We hebben 70 meter nieuwe ketting,plus 50 meter touw eraan. Ons nieuwe anker, een Rocna Vulcan van 44 pond zakt netjes met de ankerwinch naar beneden. Rats en vast, de boot swingt netjes sterk de zijkant op. We zwierden nog wel wat heen en weer, tot we leerden dat je tussen de bridle nog een 8 meter ketting laat hangen als een soort catenary. Volgende stop, Koh Hong. We vonden een mooi plekje , weg van de longboats, die overdag de Hong komen bezoeken. Een soort grote grotten, ingesleten door het water. Deze is prachtig, de grot opend zich binnenin in een grote pool met zicht op de lucht boven je. Via Koh Ping,, ook wel James Bond island genaamd, zijn we verder gevaren naar Koh Pan Yi, gipsy village voor de toeristen. Het gehele dorpje is op palen gebouwd, op het water. De bewoners, muslim vissers en hun familie hebben, zeer slim, allemaal winkeltjes opgezet met van alles en nog wat. Parel kettingen, gekweekt in zout water, in alle kleuren en maten. Onze ankerplek, recht tegenover de moskee, was dezelfde als 9 jaar terug. Het was zeer druk, de grote longtails voeren af en aan, tot half drie. Waarna de rust weder keerde. De ankerplek was prima, net als de vorige keer. Er zijn lekkere eettentjes aan de achterkant, voor in de grote eetschuren werden bootladingen hongerige mensen ingeloodst . Onze volgende stop zou Koh Kudu Yai worden, maar zover kwamen we niet. Eerst ging onze aandrijfriem van de dynamo luidkeels protesteren. Aandraaien hielp niet. Het bleek dat door Sunsail de verkeerde belt erop gezet was. Deze zat ingezakt in de groef. Wij hadden 2 spare belts bij ons, doch hadden aangenomen dat die maat goed was...Jean had een extra belt, die iets breder was en die paste. We gingen weer op weg, maar na 5 mijl, hoorden we op de VHF dat bij Jean de aandrijfriem van de linkermotor ook ging jammeren. Hij bleek het zelfde euvel te hebben. Zijn spare zat op onze motor, op de andere motor is hij voortgesukkeld. We veranderden van koers en gingen linia recta naar Yachthaven, die fantastische ankerplekken heeft achter de marina. We bleven dicht bij elkaar, zodat we evt. Een sleepje konden geven. Vlak voor de marina begaf de andere belt van Jean het ook. De mannen hebben,na het ankeren een moto bike gehuurd en zijn naar Craig van de Yanmar, gereden. Daar hebben ze 4 nieuwe riemen gekocht, de juiste maten deze keer. De volgende dag zijn die erop gezet. We lagen daar heerlijk en we besloten maar even te relaxen. Het eettentje, Mamma's restaurant, waar we vroeger ook aten, was er nog steeds, Mamma ook trouwens. Het eten was onveranderd heerlijk. We zaten elke middag op de houten banken aan het water, onze dinghy bij Yachthaven. Daar kan je nog steeds voor een klein bedrag van de douches en water gebruik maken. Heel cruisers friendly. We kregen een telefoontje van Sunsail, onze papieren waren klaar, maar we moesten onmiddelijk terug naar Ao Po, want Customs wilde beide boten inspecteren. John protesteerde en zei dat we op het noordelijkste puntje lagen en no way, kwamen we nu even naar Phuket. We hadden geluk en Phuket kwam als uitzondering, lees wat smeergeld, naar Yachthaven. John en Jean stonden op wacht bij de poort. Ik realiseerde me plots, dat Jean zijn boot al was uitgerust met de nieuwe naam, iets wat Sunsail had gezegd, mocht pas als de papieren waren getekend. Ik riep naar Linda dat ze iets over die naam moest hangen, voor ze kwamen. Nadat ze geprobeerd had een sprei ervoor te hangen met knijpers, wat compleet weg waaide, plakten ze zwarte vuilniszakken over de naam. Het hield gelukkig. Er kwamen vier man in Johns dinghy aan, in het zwart gekleed. Ik voelde mijn buik samen trekken, wat gaan we nu beleven, dacht ik. Het viel allemaal reuze mee, alles bleek in orde blijkbaar. Wat ze nu kwamen inspecteren weet ik niet. Iedereen zat gezellig in de Kuip. Na hun vertrek, hebben we er een glas wijn opgedronken. We hadden onze Clearence papers, paspoorten afgestempeld. We konden vertrekken. De volgende morgen zijn we tot vlak voor de ondiepe doorgang gekomen van Koh Yao Yai. We wilden met half tide daar door heen. De ankerplek bleek rolly, het feit dat we op twee drijvers rusten, was zeer goed merkbaar. Met een mono was dit een slapeloze nacht geworden. De volgende ochtend voeren we door de passage. Nou, het was wel spannend, wij gingen voorop en One World achter ons. Op een moment zag ik nog 1,30 op de meter. Ik sloot even de ogen en dacht, links of rechts uitdraaien. Voor ik kon beslissen was het 1,50 dus blijkbaar een ondiepe plek. Eerlijk gezegd was ik blij toen we na 7 mijl erdoor waren. Wat we toen nog niet wisten, onze dieptemeters waren verkeerd afgesteld en gaven ruim 80 cm. minder aan. Voor de chartergasten blijkbaar. We merkten het toen we hier in Telaga Harbor binnen voeren. De kaart geeft 2 meter aan als minimum. Ik zag 1,30 op de meter bij binnenkomst en stond alweer met gekromde tenen. Het was laag water, maar....We zijn met een stok gaan meten en merkten het verschil. Koh Lanta was de tweede stop, oh oh, wat is op die plek veel veranderd en niet ten goede. Het leuke badplaatsje was nu uitgeroeid tot een grote herrieplek. Wat wel is gebleven, er zijn genoeg mogelijkheden om rust te vinden, gewoon verder van de hub bup. Volgende leer stopped we in Railey Beach, zonder herrie . Koh Muk, nog exact hetzelfde. We bleven er drie heerlijke dagen.Koh Petra stond in mijn logboek van vorige keer als een slechte plek. We hadden toen regen en wind, nu was het doodkalm, dus we besloten daar toch een tussenstop te maken. Dat bleek een vergissing. We kwamen met prachtig weer, maar om 5 uur draaide de wind naar west en vervelende golven kwamen uit open zee. We lagen ook nog eens met de kont naar de kant, maar we hadden ver genoeg uit geankerd. Bij nader inzien, lagen we waarschijnlijk zover uit, dat we geen protectie meer hadden...maar goed. We hebben Petra uit ons adres boek geschrapt. Taratoa was de laatste stop voor Langkawi. We ankerden op het uiterste zuidpuntje, in een kleine baai met wat vissers boten. Een heerlijk rustige nacht, na wilde Petra. De volgende morgen deden we de laatste mijltjes naar Telaga Harbor, waar we konden inklaren. Dachten we. De ankerplek achter de twee artificiele eilandjes is erg mooi. De holding is slecht, het is soft mud. Je wilt hier wel behoorlijk wat ketting uitgooien. Bij het kantoor bleek dat Immigratie hier nog wel zat, maar Customs, voor de boot zat in Kuah. Lekker handig. Onze paspoorten werden gestempeld en we besloten om gezamenlijk een auto te huren en naar Kuah te rijden. Waar we tevens boodschappen konden doen. De beide boten hebben zich keurig gedragen onderweg. We hebben de helft kunnen zeilen, soms in minder dan 7 knopen. Alles blijft staan, omdat de boot niet rolt, dat is wel makkelijk. Waar we aan moeten wennen is het feit, als je opeens 15 knopen wind hebt, de boot 8 of 9 knopen vaart. Van het ene moment op het andere accelereert de boot. De wind wordt direct omgezet in speed. De meeste Catzeilers vinden dat natuurlijk geweldig, wij vinden het doodeng en moeten nog leren dat onze tenen niet krom hoeven te staan. Er gebeurt niks engs, maar je hoort opeens achter je al dat water keihard ruisen. Enfin....we liggen nu een beetje te schuilen deze week, we hebben tussen de 20 en 25 knopen. We liggen hier rustig, hebben water van de marina voor een paar euro. Er is een lekkere bakker, ach we hoeven niet zo nodig. Onze dinghy met aluminium bodem en de 8 pk. vliegen over het water. Wat een luxe, we krijgen geen spatje water over ons heen. Ook de electrische lier aan de davits is een uitkomst, we hijsen zonder enig probleem de boel op ermee.Eind van de week, als het weer kalm is gaan we naar de twee zuideilandjes, waar mooie ankerplekken zijn. We hebben in Rebak Marina besproken om te storen deze keer. Eind maart gaan we de marina in en op de kant. 3 april vliegen we via Phuket terug naar Nederland. Wel, zo is ieder weer wat op de hoogte van ons wel en wee. Volgende keer onze verdere belevenissen.