Onze aankomst 3 november in Phuket was eigenlijk ook een beetje thuiskomen. Best een beetje vreemd dat wij zo makkelijk van het ene leven in het andere stappen. Want het zijn twee werelden apart. We voelen ons in beide thuis.Het nieuwe gedeelte van het vliegveld van Phuket was een maand geleden open gegaan. Zeer modern opgezet en goed functionerend. Onze 4 loodzware tassen kwamen snel op de band aangerold. We hadden er extra banden omheen gesnoerd, maar er waren een paar verdwenen ervan. We zagen tot onze schrik dat nu in het nieuwe gedeelte er 2 scans waren geplaatst, waar alle bagage die naar buiten ging werd gecontroleerd. Niks meer zo doorlopen....er stonden 3 man die zeer allert alles bekeken. In een tas hadden we onze assymetrical spinnaker gepropt. We moesten erop zitten om de rits dicht te krijgen thuis. De volgende 3 zaten vol met boot spullen, oefff. Er was enige opwinding bij de koffers van onze voorganger en ik zette bliksemsnel onze tassen op de draaiende band. Het ging even goed, iedereen was afgeleid. Maar bij de laatste tas waren ze weer bij de les en er werd streng gezegd: open. We hadden ieder 2 tassen op de kar en John zijn vrachtje moest open. Ik maakte dat ik weg kwam met de 3 tassen die erdoor waren gekomen. Maar ik werd buiten wel ongerust, het duurde een poos voor ik John weer terug zag. Het bleek dat hij voor 2000 baht invoer rechten had betaald, heel redelijk eigenlijk.In de taxi, snel naar Supulai Hotel, waar we als oude bekenden werden verwelkomd. We kwamen s'avonds aan, dus konden we meteen na de douche onze moede ledenmaten strekken. De volgende morgen zijn we eerst met de taxi naar onze motorman gereden, waar John de scooter ophaalde. En door naar de boot. We waren lichtelijk ongerust, hoe we haar terug zouden vinden. Het bleek dat alle 8 dekzeilen aan flarden waren geblazen door de wind. Ze waren er gelukkig afgehaald, samen met de 100 meter touw die we hadden gebruikt. Dat scheelde weer werk. Tot onze grote vreugde was alles binnen in perfecte staat. Geen mildew. Geen nare geuren. Heerlijk. Buiten was een ander verhaal. Het heeft ontzettend veel geregend dit jaar en dat was te zien. De boot was erg vuil en het duurde een paar dagen voor we de boel op orde hadden. We namen ons voor direct een goed dekzeil te laten naaien voor de volgende storage periode. Het duurde wel een week voor we een beetje aan de temperatuur waren gewend. De 4 nachten die we in Supulai Resort sliepen waren heerlijk en broodnodig.We kochten een extra grote ventilator erbij die dag en nacht draait In de boot.We hadden een lijst gemaakt van de zaken die we nog moesten doen en vanuit Holland al een aantal afspraken gemaakt. Dat bleek effectief, want de rigger, die onze furler moest repareren en twee nieuwe wantspanners moesten plaatsen stonden op tijd voor onze neus. Tot onze stomme verbazing kwamen ook de mannen van de Yanmar aangereden, met alle seals voor de saildrive. Lori, die met haar zeilboot onze 5 zonnepanelen, de windgenerator en onze 35 mast steps had opgehaald in Langkawi ( taxfree zone in Maleisië ) kwam samen met haar vriend in haar Pick up, John ophalen om die pakketten uit haar garage te halen. Ontzettend fijn zoiets.Ondertussen was echter, de dag ervoor de trap onder John weggegleden. Hij had geluk, kwam gedeeltelijk op zijn kont terecht. Maar de volgende dag kon hij niet op of neer. Het deed ons beseffen dat we iets voorzichtiger moeten zijn. De blessure heeft een week flink ongemak veroorzaakt. Tot overmaat van ramp at ik blijkbaar bij het laatste ontbijt in het hotel een ei wat niet kosher meer was. Dus toen Lori kwam waren we allebei in allesbehalve goede staat..We hadden haar en haar vriend uitgenodigd voor een goede maaltijd, maar hebben dit een week uitgesteld. Vandaar dat ook mijn blog in het gedrang kwam, want we probeerden toch gewoon door te gaan met ons werklijstje. De 5 superlichte zonnepanelen zijn ondertussen op het afdak geplaatst. Ze passen perfect. Ook de windgenerator hebben we op de gemaakte pole gezet.Ook die paste precies. De werklui hier verstaan hun vak! John heeft de boel keurig aangesloten. De mast steps waren weer een werkje apart. Onze eigen rigger bleek geen tijd te hebben, ondanks wat gesoebat. We gingen eerst maar weer eens eten in Boat Lagoon, bij ons oude tentje. Daar ontmoeten we toevallig David, de rigger van onze Sparrow. We vroegen of hij geen tijd had. Hij beloofde te kijken en ons te bellen. Het telefoontje kwam de week erop en hijzelf kwam de boel afmeten. En vandaag kwamen er twee chinezen die 5 uur lang in de kokende hitte in de mast zaten en de 31 steps, die nodig waren er keurig hebben opgezet . We krijgen een goed gevoel als we omhoog kijken, het ziet er gelikt uit. Ondertussen peddelen we met onze moto bike heen en weer naar Phuket, dit jaar minder beladen en met minder lange lijsten. Het is wel een plus dat we overal de weg weten, John dan voornamelijk, ik volg vanzelf. In sommige winkels, met name de hardware stores, herkennen ze John's witte haardos. En worden we hartelijk begroet. Er zijn nu alweer 2 weken verstreken sinds onze aankomst. We wonen op de boot, op de hardstand. Eten doen we in verschillende tentjes in de buurt, want koken is mij te heet. Maar het gaat prima zo. We hebben met Lori en haar vriend zelfs een dag gespijbeld en met haar boot, een Jeanneau 36, een zeiltocht gemaakt in de baai. S'Avonds hebben we verrukkelijk gegeten in een restaurant pal aan het water, gelukkig gingen we met haar truck, want het was te ver voor onze bike. We blijven voorlopig nog even op de hardstand tot eind van de maand, onze twee saildrives worden op kosten van SunSail volledig gereviseerd en ze zijn er nog mee bezig. Er komen ook twee nieuwe propellers op, die zijn besteld....dus nemen we maar even de tijd.