We zijn veilig en wel aangekomen in Kuah, Langkawi. Het zag er even uit onderweg dat de zaken niet zo veilig en wel waren, maar de Thai staan nergens voor. Dat zagen we onderweg weer eens. Het weerbericht was harde wind, 25 tot 30 knopen. Dat op zich is uitzonderlijk hier en het zou een paar dagen aanhouden. Maandagmorgen om 7 uur stond de taxi netjes te wachten. We hebben uit voorzorg de grote awning opgerold en alles extra vast gezet. Het was al druk op de weg naar Phuket. Om 8 uur waren we present op de Ferry pier. Er lagen 3 flink grote schepen, ik dacht nog, nou die hebben geen last van de golven straks. Helaas was die van ons een klein geval, een soort veredelde speedboot met een canvas afdak. Voor de rest open. Onder normale omstandigheden lekker luchtig. Nu bleek dit een zeer natte bedoening te zijn. 3 outboards van 250 HP moesten ons voortbewegen. Nu dat deden ze ook, maar terwijl de motoren brulden, klapte de neus met angstwekkende klappen op de golven. De driver, zat op een zwemvest, waarschijnlijk om zijn achterste heel te houden. Hij gaf gas terug bij de ergste golven, wij leerden snel om mee te veren, zodat onze vullingen op de plek bleven. Onze eerste stop was Pipi island. Ik besloot halverwege om daar uit te stappen. Maar na 3 uur bonken, was alles nog werkende aan boord, dus we bleven zitten. Volgende stop, Lanta Island, waar we over moesten stappen op een volgende speedboat. Misschien was die groter, dacht ik hoopvol. Er kwamen nog een flink aantal mensen met bagage bij. Daar gingen we weer. In Lanta werden we naar een andere boot gedirigeerd en jawel, deze was een slag groter en had zelfs 4 motoren. Helaas werd deze boot bestuurd door een snelheids maniak. We vlogen ervandoor, de klappen op de golven waren ongelofelijk. We dachten dat we nat waren? Nou, bij deze dropen we allemaal. Iedereen greep zijn reddingsvest, niet om om te doen, maar voor ons te houden tegen het binnenstromende zeewater. Alle bagage droop mee. Ik probeerde mijn IPhone en IPad droog te houden. Maar bedacht dat als we in het water terecht kwamen, alles nog veel natter zou zijn.Toch kwam uiteindelijk een eiland in zicht, maar we zagen geen pier. Het bleek dat de boot achterwaarts het strand op vaarde, natuurlijk tot de hoogte van de propellers. Er kwamen nog meer mensen aan boord, ook al zaten we al vol. Die mensen waren allemaal tot hun middel nat door de surf die er stond, kinderen huilden luidkeels, die waren tot hun nekjes nat. Alles ging naar binnen. Hup, het gebrul was angstwekkend, daar gingen we weer. Na een poos van vreselijke klappen, viel een motor uit. Dat verbaasde me niks, maar ik bedacht dat deze overbeladen boot beter wat minder hard kon gaan. Maar ze moeten racen, want de Ferry uit Maleisië wacht niet. Op drie brullende motors ging het verder. Er waren nu zoveel mensen en bagage aan boord, dat er een aantal moesten staan.....John zijn bril vloog in tweeën toen hij zich probeerde vast te houden.De volgende stop moesten we allemaal eruit, Lipe island, waar immigratie was. Thailand uit en Maleisië in.Hier was een soort aanlegplaats gemaakt midden in de baai, waar kleine houten bootjes af en aan vaarden naar het strand. Iedereen, met bagage in zo'n wiebelend bootje, naar het strand. Weer door de branding, ach, we waren toch al kletsnat. Naar een klein gebouwtje waar een official zat met een stempel. Onze koffer lag in een plas op het strand. Na het uitklaren, werden we weer in het houten bootje gezet, we leken wel een groep vluchtelingen, opgedregd uit het water. Deze keer gingen we goden zij dank naar een Maleisische ferry, waar we binnen konden zitten. Het was steenkoud voor ons, natte gasten. Maar geen zeewater meer over onze hoofden. We kwamen 2 uur over tijd in Kuah aan, door het weer. Snel een taxi genomen, na de immigratie. Douane is hier niet, want het is tax free. In het hotel konden ze onze reservering niet vinden, maar uiteindelijk kregen we een goede kamer en konden we onze zoute spullen uittrekken En onder de douche. We konden meteen alles uitspoelen wat in de koffer zat. Lekker gegeten in een chinees zaakje waar het loei druk was. Wat waren we moe! Terug vliegen.....ja zeker. De volgende morgen zijn we na het ontbijt op zoek gegaan naar een zaak om een moto bike te huren. Op weg er naar toe, terwijl we op een hoek staan te delibereren welke kant we uit moeten, wordt John over zijn voet gereden door een vrouw die haar rijbewijs zeker net gehaald had. Hij gaf een schreeuw, zijn schoen aan flarden en een bloedende schaafwond op zijn voet. De vrouw stapte uit, ohh ik zag U niet. Hoe dat kan snap ik niet. We vallen niet zo akelig op tussen alle hoofd doeken met onze korte broeken. Naar de poli kliniek. De boel laten schoonmaken, een grote Indische dokter heeft gekeken of er niks gebroken was, verband erover en daar gingen we weer. Op zoek naar een nieuwe zonnebril en nieuwe schoenen voor John. En pleisters en betadine. Het viel gelukkig allemaal mee. Maar ze rijden hier wel anders dan in Thailand, misschien zien ze wat minder door die doeken. Maar wij kijken nu extra om ons heen! John heeft een paar lekkere stappers en zijn nieuwe bril en tussendoor hebben we ook de AIS watchmate opgehaald bij de Royal Phuket Marina. Dat was nog bijna 3 km. Maar we waren blij dat het daar keurig lag. Morgen gaan we met de moto bike naar Telaga Harbor, aan de andere kant van het eiland.